Fachowcy porzucają ministerstwo

Jak dowiedziała się „Rz”, z początkiem lutego 2010 r. z pracy w Ministerstwie Finansów zrezygnował jeden z zastępców dyrektora Departamentu Kontroli Skarbowej. Odszedł do prywatnej kancelarii i – jak ustaliliśmy – w Krajowej Radzie Doradców Podatkowych podał już nawet adres, pod którym zamierza wykonywać usługi. To nie pierwszy taki przypadek w tym departamencie w ostatnich latach (w 2006 r. do pracy w prywatnej kancelarii odszedł ówczesny dyrektor departamentu). Problem w tym, że żaden przepis nie zabrania natychmiastowej zamiany fotela w ministerstwie na fotel w prywatnej firmie.

[srodtytul]Konflikt interesów[/srodtytul]

Zwłaszcza jeśli odchodzący nie był mianowanym urzędnikiem służby cywilnej, bo tych – zgodnie z ustawą o służbie cywilnej – obowiązuje trzymiesięczne wypowiedzenie. Zwykli pracownicy mogą się pożegnać z pracodawcą w terminach przewidzianych w kodeksie pracy, czyli np. po miesięcznym wypowiedzeniu, jeśli w ministerstwie pracowali krócej niż trzy lata.

[wyimek]Dawna praca w Ministerstwie Finansów to atut przy pozyskiwaniu klientów w biznesie[/wyimek]

Ani ustawa o służbie cywilnej, której podlegają zatrudnieni w resorcie i w podległych ministrowi finansów służbach (bo należą do korpusu służby cywilnej), ani też ustawa o kontroli skarbowej nie wymagają okresu karencji przy przechodzeniu z pracy w ministerstwie do prywatnej firmy. Co więcej, nie wymaga tego nawet ustawa o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne (DzU z 2006 r., nr 216, poz. 1584). Jej przepisy nie pozwalają jedynie na łączenie pracy na państwowej posadzie z pracą w prywatnej firmie. Co więcej, także przewidziany w kodeksie pracy zakaz konkurencji (art. 1011) ich nie dotyczy.

Ustawodawca zdaje się nie dostrzegać ani konfliktu interesów, ani też ewentualnego zagrożenia, jakie niesie odejście z ministerstwa osób, które miały dostęp do informacji objętych tajemnicą skarbową i posiadły wiedzę o skrywanych przed podatnikami procedurach oraz kontakty. To zwłaszcza przez wzgląd na znajomości pracownicy resortu są łakomym kąskiem dla biznesu i prywatnych kancelarii.

– Na rynku potrzebne są kontakty. Każda bogatsza kancelaria zatrudnia osoby tylko dlatego, że mają rozległe znajomości. Dotyczy to także doradców podatkowych – mówi jeden z prawników z Warszawy. Jak twierdzi, u osób wywodzących się z Ministerstwa Finansów czy aparatu skarbowego więcej warte są właśnie rozległe kontakty niż znajomość wewnętrznych procedur. Co więcej, zawodowa przeszłość w ministerstwie to dodatkowy atut przy pozyskiwaniu klientów.

Sprawę zdaje się bagatelizować samo Ministerstwo Finansów, które twierdzi, że obowiązek zachowania tajemnicy skarbowej ciąży na byłych pracownikach także po zakończeniu przez nich pracy. „Instytucja karencji nie jest znana w przepisach regulujących stosunek pracy w służbie cywilnej. Członkowie SC dysponują wolną wolą w zakresie możliwości rezygnacji z pracy w służbie cywilnej” – czytamy w odpowiedzi na pytania „Rz” przekazanej nam przez Magdalenę Kobos, rzecznika prasowego ministerstwa.

[srodtytul]Przywilej, czyli furtka do wolności[/srodtytul]

Od początku obowiązywania ustawy o doradztwie podatkowym, czyli od 1997 r., do Państwowej Komisji Egzaminacyjnej ds. Doradztwa Podatkowego (każdej kadencji) minister finansów powołuje po 20 swoich przedstawicieli. Automatycznie otrzymują oni tytuł doradcy podatkowego, ale nikt nie sprawdza ich wiedzy. O ile taki przepis był uzasadniony na początku obowiązywania ustawy, gdy korporacja dopiero powstawała, a spora liczba doradców miała wpis warunkowy na listę i, chcąc pozostać w zawodzie, musiała zdać egzamin państwowy, o tyle obecnie ten przepis stanowi niczym nieuzasadniony przywilej, który daje drugi zawód i zachęca do odejścia z pracy w administracji. Co gorsza, tytuł doradcy przyznany bez uprzedniej weryfikacji kompetencji stanowi zagrożenie dla środowiska samych doradców i ich klientów, nie daje bowiem gwarancji właściwego wykonywania usług. Pół biedy, gdy taki tytuł został przyznany np. radcy prawnemu zatrudnionemu w ministerstwie czy inspektorowi kontroli skarbowej. Bo pierwszy ma za sobą aplikację, natomiast drugi – egzamin będący sprawdzianem jego wiedzy.

Masz pytanie, wyślij e-mail do autorki [mail=g.lesniak@rp.pl]g.lesniak@rp.pl[/mail]