Treść dostępna jest dla naszych prenumeratorów!
Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach e-prenumeraty Rzeczpospolitej. Korzystaj z nieograniczonego dostępu i czytaj swoje ulubione treści w serwisie rp.pl i e-wydaniu.
Trybunał uczy, jak zjeść ciastko i mieć ciastko
Oddalenie tytułem sankcji roszczeń prawnie uzasadnionych prowadzi do nieznanych prawu polskiemu kar prywatnych i jest aktem bezprawności, do czego namawia Trybunał Sprawiedliwości UE. To jednak nie TSUE, ale sąd krajowy jako autor wyroku będzie za to odpowiedzialny.
Ochrona konsumentów jako zasada w krajach UE nie podlega dyskusji, ponieważ stanowi obowiązek wynikający z dyrektywy unijnej 93/13. Jak każda dyrektywa, skierowana jest do państw członkowskich, co wprost zapisano w art. 11, czyli nie stanowi normy prawa unijnego nadającej się do bezpośredniego zastosowania. Wiążącym skutkiem dyrektywy jest ustanowienie wymaganego standardu ochrony i jego zapewnienie przepisami prawa krajowego (art. 7 i 8 dyrektywy, art. 288 TFUE).
Przepisy dyrektywy nie są więc prawem unijnym mającym pierwszeństwo przed prawem krajowym. Brak podstaw, aby wyroki prejudycjalne TSUE wydane w indywidualnej sprawie uznawać za akt prawny zmieniający prawo krajowe ze skutkiem powszechnym. Artykuł 267 TFUE stanowi, że wyroki prejudycjalne są opinią TSUE – czy przedstawiona Trybunałowi wykładnia prawa krajowego jest zgodna z prawem unijnym. To w żaden sposób nie świadczy o prawotwórczej roli wyroków prejudycjalnych, albowiem:
Pozostało 92% artykułu
