Treść dostępna jest dla naszych prenumeratorów!
Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach e-prenumeraty Rzeczpospolitej. Korzystaj z nieograniczonego dostępu i czytaj swoje ulubione treści w serwisie rp.pl i e-wydaniu.
Pracownicze dobra osobiste w orzecznictwie sądów
Regulacja zamieszczona w art. 111 kodeksu pracy, zgodnie z którym pracodawca jest obowiązany szanować godność i inne dobra osobiste pracownika, jest bardzo obszerna.
W judykaturze zauważono, że wyliczenie dóbr osobistych z art. 111 k.p. i art. 23 k.c. jest jedynie przykładowe, gdyż życie codzienne stale wykształca nowe kategorie dóbr osobistych, co widać w orzecznictwie (wyrok SN z 9 lipca 2009 r., II PK 311/08, orzecznictwo SN dostępne pod adresem www.sn.pl poza wyraźnie wskazanymi źródłami). Analizując ten otwarty katalog dóbr osobistych i powołując się na uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów SN z 16 lipca 1993 r., I PZP 28/93 (OSNC 1994, nr 1, poz. 2, LEX nr 3943) wskazano, że odpowiedź na pytanie, czy określone dobro człowieka jest jego dobrem osobistym – wówczas w rozumieniu art. 23 i art. 24 k.c. – zależy od wielu czynników, bo pojęcie to należy odnosić do określonego poziomu rozwoju technologicznego i cywilizacyjnego, przyjętych w społeczeństwie zasad moralnych i prawnych, istniejącego rodzaju stosunków społecznych, gospodarczych czy nawet politycznych. Co więcej, pojęcie naruszenia określonego dobra osobistego jest dynamiczne i dotyczy konkretnych środowisk (wyrok SN z 4 lutego 2021 r., II PSKP 7/21). Nie budzi też wątpliwości, że celem normy prawnej z art. 111 k.p. jest kształtowanie w sferze stosunków pracy zachowań i postaw eliminujących instrumentalne traktowanie pracowników (wyrok SN z 26 marca 2019 r., I PK 269/17).
Pozostało 84% artykułu
