Mikołaj Grospierre - wystawa fotografii w Sopocie

Owalne gabinety to kolejne obiekty fotografowane przez Grospierre'a, charakteryzujące się symetrią. Jej poczucie ma zakodowane od urodzenia, co wynika z wychowania w kulturze francuskiej, którą postrzega się jako logiczną i racjonalną. Fotografia symetryczna, jak przyznaje artysta, jest zawsze łatwiejsza do zrozumienia dla odbiorcy. Katedrę ukazaną pod kątem przyjmuje on z niepokojem.

Początkowo widział siebie przede wszystkim jako dokumentalistę. Na fotografiach chciał utrwalić wszystko to, co ulotne. W którymś momencie zorientował się, że tej zasadzie podlegają także rzeczy zaprojektowane na lata, a może i wieki. Dotyczy to obiektów architektury. Czasem miał wrażenie, że jego fotografowanie niesie z sobą jakieś fatum. Wiele obiektów utrwalonych przez niego przestało istnieć albo zmieniło funkcję. Zdjęcie jednego z banków w Nowym Jorku dokumentowało ostatnią chwilę świetności tej instytucji przed światowym kryzysem. Kiedy sfotografował sanatorium w Druskiennikach, dowiedział się, że jest przeznaczone do wyburzenia. Ostatecznie przerobiono je na aquapark i dziś w niczym nie przypomina dawnej budowli. Z kilkunastu warszawskich barów mlecznych, które utrwalił na fotografiach, pozostało dziś zaledwie kilka.

– Im więcej robiłem zdjęć dokumentalnych, tym bardziej czułem potrzebę przekroczenia tego szablonu artystycznego i wejścia w nowe rejony – przyznał w jednym z wywiadów. Pozostając fotografem dokumentalnym, stał się zatem również artystą konceptualnym. Lubi odkrywać nieoczekiwane piękno tego, co zapomniane czy ignorowane. W 2005 r. z Olgą Mokrzycką sfotografował legendarny niegdyś obóz pionierów Artek na Krymie. Trzy lata później z Kobasem Laksą, Grzegorzem Piątkiem i Jarosławem Trybusiem otrzymał Złotego Lwa na 11. Biennale Architektury w Wenecji za najlepszy pawilon narodowy: „Hotel Polonia. Budynków życie po życiu". Wizerunki znanych współczesnych obiektów sąsiadowały tu z fotomontażami Laksy, które zapowiadały ewentualne ich wykorzystanie w przyszłości. I tak jeden z biurowców przekształcony był na miejsce przechowywania urn.

Wśród portretów społeczności ważne miejsce zajmuje cykl ukazujący więźniów, pracowników administracji i wychowawców z podkrakowskiego zakładu karnego Podgórze. Fotografiom towarzyszyły nagrania odgłosów więzienia. Jego dusza socjologa odezwała się też w cyklu „Niewypłacalni", serii zdjęć fasad niedokończonych domów jednorodzinnych, których właściciele zubożeli lub stali się bankrutami.

Niedawno odbył podróż śladami Marka Rothki. Owoce tej wyprawy towarzyszą głośnej wystawie słynnego malarza w Muzeum Narodowym w Warszawie. A kilka lat temu przebrany za Le Corbusiera wygłosił po francusku wykład, jaki słynny architekt planował podczas pobytu w Polsce.