Magdalena Zyskowska
– W naszej firmie pracownicy wyrazili chęć założenia pracowniczej kasy zapomogowo-pożyczkowej. W jaki sposób powinniśmy ją prowadzić? – pyta czytelniczka.
Pracownicza kasa zapomogowo-pożyczkowa (dalej: pkzp) jest formą samopomocy pracowniczej, polegającą na udzielaniu jej członkom pomocy materialnej w formie krótko- i długoterminowych pożyczek oraz zapomóg (w miarę posiadanych środków) na zasadach określonych w statucie kasy.
Zasady funkcjonowania pkzp są określone przede wszystkim w rozporządzeniu Rady Ministrów z 19 grudnia 1992 r. w sprawie pracowniczych kas zapomogowo-pożyczkowych oraz spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych w zakładach pracy (dalej: rozporządzenie), jak również w ustawie z 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych. Artykuł 39 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych wskazuje, że pkzp mogą być tworzone we wszystkich zakładach pracy. Jej członkami mogą być zarówno pracownicy, jak i emeryci oraz renciści, bez względu na ich przynależność związkową. Aby w firmie mogła powstać pkzp, zgodnie z § 2 rozporządzenia, gotowość przynależności do kasy powinno zadeklarować co najmniej dziesięciu pracowników (w przypadku mniejszej liczby pracowników może zostać utworzona międzyzakładowa pkzp). W jednym zakładzie pracy może funkcjonować maksymalnie jedna pkzp. O jej utworzeniu decydują założyciele, którzy uchwalają statut i wybierają organy kasy: walne zebranie członków, zarząd i komisję rewizyjną (§ 13 ust. 1 rozporządzenia).
Firma pomaga w organizowaniu i funkcjonowaniu kasy
Pracodawca jest zobligowany do:
