Leasing to popularne źródło finansowania majątku w jednostkach gospodarczych, bez względu na ich wielkość. Umowa leasingu zawarta jest pomiędzy dwoma stronami, z której jedna – finansujący, inaczej zwany również leasingodawcą, zobowiązuje się do nabycia określonego składnika majątkowego i oddania go do używania przez czas oznaczony drugiej stronie, tj. korzystającemu, zwanemu również leasingobiorcą. Druga strony umowy zobowiązuje się zapłacić finansującemu w określonych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.
Czytaj także: Leasing - jak rozliczyć przychody i koszty
Leasing ułatwia przedsiębiorstwom podejmowanie inwestycji bez konieczności ponoszenia istotnych nakładów początkowych, na które zazwyczaj składa się opłata wstępna, stanowiąca określony w umowie procent wartości przedmiotu leasingu. Pozostała wartość leasingowanego przedmiotu jest regulowana w formie rat leasingowych przez określony w umowie okres spłaty leasingu.
Problematyczne może być klasyfikowanie leasingu. Umowy leasingu mogą być traktowane w różny sposób rachunkowo i podatkowo, co jest konsekwencją historyczną rozwoju rynku leasingu w Polsce, który powstawał w okresie burzliwej transformacji i braku odpowiednich uregulowań podatkowych. Dopiero w 2000 r. po nowelizacji kodeksu cywilnego, umowa leasingu stała się umową nazwaną. Po 2000 r. znowelizowano także ustawę o rachunkowości. Nałożono na niektóre firmy obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych z zastosowaniem międzynarodowych standardów rachunkowości, w tym MSR nr 17 „Leasing".
Umowa (już) nazwana
W świetle ustawy o CIT za umowę leasingu uważa się nie tylko umowę określoną w kodeksie cywilnym, ale również każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne. Aby w ogóle mówić o umowie leasingu, musi być ona zawarta na czas oznaczony. W przypadku osób prawnych musi być spełniony dodatkowy warunek, a mianowicie okres ten musi wynosić co najmniej 40 proc. normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem leasingu są rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne. Gdy przedmiotem leasingu są nieruchomości, wówczas okres ten musi wynosić co najmniej pięć lat. W leasingu operacyjnym przychodem finansującego oraz kosztem uzyskania przychodu korzystającego są opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone w okresie trwania umowy. Natomiast w leasingu finansowym do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodu korzystającego zalicza się jedynie część odsetkową rat leasingowych.