Przydałaby się jakaś lewica. Ale Sojusz Lewicy Demokratycznej nie jest nią na pewno i w tym przekonaniu sam się likwiduje – mając wyborców za mało inteligentnych. Już kiedyś Ryszard Bugaj uczynił jedną partię autentycznej, przyzwoitej lewicy partią jednoosobową. Napieralskiemu to się uda zapewne tym łatwiej, że odchodzą od niego najprzyzwoitsi ludzie klasy Arłukowicza, Rosatiego czy Gintowt-Dziewałtowskiego i pozbywa się on ludzi o doświadczeniu Olejniczaka czy cwaniaków z „Ordynackiej”. Marek Goliszewski, prowadzący Business Center Club, aż takim cwaniakiem nie jest. Lewica, a mówi to praktyk, nie potrzebuje w rzeczywistości żadnej partii, a już najmniej – ideologicznej

– pisze Bratkowski.

Czym więc będzie prawdziwa „lewica”. Redaktor Bratkowski wskazuje właściwy kurs.

„Lewica” oznacza, że ma się jakieś poczucie obowiązku wobec warstw niższych społeczeństwa, słabszych ekonomicznie, gorzej przygotowanych do życia publicznego i mających mniej w tym doświadczenia, albo wręcz na statusie społecznego marginesu. Nie w samych deklaracjach i hasłach. To się robiło. Niekoniecznie w partii zorganizowanej na sposób wojskowy, leninowski, dzieci byłych „właścicieli Polski Ludowej”, czy innej, populistycznej, opartej na jeszcze gorszych wzorach.

Człowiek lewicy może być w Platformie Obywatelskiej bądź w PSL czy PJN, być działaczem samorządu lub jakiejś organizacji „pozarządowej”, jak wedle biurokratycznej terminologii zwiemy organizacje obywatelskie. A nawet i dyrektorem – „wszystkim-potrosze” – Wróblem. Ani PiS nie jest partią prawicy, ani SLD – lewicy. Odpływ przyzwoitych ludzi i z PiS-u, i z SLD, nie jest żadnym przesunięciem do centrum, lecz właśnie odpływem przyzwoitych, i to akurat najinteligentniejszych ludzi.

Bratkowski przypomina