Zgodnie z art. 14 rozporządzenia nr 1393/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z 13 listopada 2007 r. (dalej „rozporządzenie") – każde państwo członkowskie może doręczać dokumenty sądowe osobom zamieszkałym w innym państwie członkowskim bezpośrednio drogą pocztową – listem poleconym za potwierdzeniem odbioru lub równoważną przesyłką. W praktyce oznacza to, że sąd zagraniczny może doręczyć np. pozew wszczynający postępowanie przeciwko nam, postanowienie o zabezpieczeniu wydane w stosunku do nas lub np. nakaz zapłaty wydany na wniosek naszego zagranicznego wierzyciela. Jeśli doręczenie takie nastąpiło za pośrednictwem operatora pocztowego oraz za potwierdzeniem odbioru, będzie ono prawnie skuteczne. Przesyłki takiej nie można w żadnym wypadku zlekceważyć, nawet jeśli jest w języku obcym.
Rozporządzenie przewiduje również bardziej oficjalne sposoby doręczania, jak np. w przypadku Polski za pośrednictwem sądów krajowych. Z uwagi jednak na fakt, że wysyłka listu bezpośrednio z zagranicy na nasz adres może powodować dla nas najwięcej ryzyka, poniżej omawiamy przepisy unijne, odnosząc się wyłącznie do wybranego aspektu.
Rozporządzenie nie przewiduje obowiązku doręczenia – przynajmniej za pierwszym razem – przesyłki w języku dla nas zrozumiałym. W odniesieniu do języka, w jakim na terenie Unii Europejskiej doręczane są przesyłki sądowe, zostało to uregulowane w poniższy sposób.
W pierwszej kolejności sąd zagraniczny może skierować do nas przesyłkę z dokumentami sądowymi sporządzonymi w całości w języku urzędowym państwa wysyłającego. Czyli np. sąd francuski może nam doręczyć do Polski pozew i załączniki sporządzone w całości w języku francuskim.
Rozporządzenie przewiduje dwie możliwości zachowań adresata, który otrzyma przesyłkę sądową w języku obcym. Zgodnie z art. 8 ust. 1 oraz ust. 3 rozporządzenia, do przesyłki sądowej powinien być załączony formularz informujący o: