Czy możliwość skorzystania z instytucji czynnego żalu jest wyłączona po ujawnieniu czynu i wszczęciu wobec sprawcy postępowania karnego skarbowego – na tak postawione pytanie odpowie Sąd Najwyższy (sygnatura akt: I KZP 3/12).
Pytający sąd okręgowy uważa, że artykuł kodeksu karnego skarbowego jest rozbieżnie interpretowany w doktrynie, a orzecznictwo SN, poza powołaniem się na jeden z poglądów, nie podejmowało próby głębszej analizy jego wykładni.
W sierpniu 2011 r. Piotra M. oskarżono o oszustwo podatkowe. Dwa miesiące później w październiku sąd jednak umorzył jego sprawę. Powołał się przy tym m.in. na art. 16 a i 17 kodeksu karnego skarbowego. Pierwszy stanowi, że nie podlega karze za przestępstwo (wykroczenie) skarbowe ten, kto złożył prawnie skuteczną korektę deklaracji podatkowej wraz z uzasadnieniem przyczyny korekty i w dodatku w całości uiści zaległą należność. Drugi reguluje warunki dobrowolnego poddania się karze. Postanowienie o umorzeniu zaskarżył prokurator.
Zarzucił sądowi obrazę prawa materialnego poprzez wadliwe przyjęcie, że wystarczającym powodem zastosowania artykułu o czynnym żalu jest uiszczenie zaległych należności.
Przyznanie się po fakcie powinno wykluczać czynny żal – uważają karniści
