Chodzi o przepis art. 143 par. 3 k.k.w., która określa karę dyscyplinarną umieszczenia w celu izolacyjnej na okres do 28 dni. Otóż artykuł ten przewiduje, iż oprócz osadzenia skazanego pojedynczo w celi i uniemożliwienia mu kontaktu z innymi skazanymi, także pozbawia się go otrzymania paczki żywnościowej w kwartale następującym bezpośrednio po kwartale, w którym kara została wymierzona.
Do Biura RPO wpływają wnioski od skazanych, którzy wskazują, że powyżej opisana regulacja stoi w sprzeczności z art. 146 par. 1 k.k.w., który wprowadza zasadę, iż za jedno przekroczenie wymierza się tylko jedną karę dyscyplinarną. Ponieważ w katalogu kar dyscyplinarnych występuje, jako kara samoistna, pozbawienie możliwości otrzymania paczek żywnościowych na okres do 3 miesięcy, autorzy wniosków uważają, że w przypadku wymierzenia im kary umieszczenia w celi izolacyjnej, której jednym z elementów jest również pozbawienie możliwości otrzymana paczki żywnościowej – karani są dwoma karami za jedno przekroczenie dyscyplinarne.
Zdaniem prof. Ireny Lipowicz ich odczucia nie są pozbawione racji. Rzecznik zwraca uwagę na ogólne dyrektywy wymiaru kary, według których celem zastosowania kary dyscyplinarnej jest uświadomienie skazanemu wadliwości jego postępowania oraz tego, że każde naruszenie obowiązujących przepisów prawa spowoduje dla niego określone dolegliwości.
Prof. Lipowicz uważa, iż jeżeli już przyjąć, że ukaranego karą dyscyplinarną należałoby pozbawić prawa otrzymania paczki żywnościowej, to zakaz ten powinien dotyczyć przede wszystkim okresu, na który kara umieszczenia w celi izolacyjnej jest wymierzona. Obecnie bowiem, skazany odczuwa karę jako niesprawiedliwą dolegliwość (krzywdę), a zatem wykonanie tej części kary nie odnosi się już pożądanego skutku.
