Odpowiedzialność karnoskarbową ponoszą osoby fizyczne, co jest konsekwencją obowiązywania zasady winy. To główne kryterium odróżniające to postępowanie od podatkowego.
O ile w sprawie podatkowej do poniesienia odpowiedzialności wystarczy obiektywne naruszenie przepisów podatkowych, o tyle na gruncie karnoskarbowym nie popełnia przestępstwa lub wykroczenia osoba, której nie można przypisać winy w czasie czynu.
Na pociągnięcie do odpowiedzialności karnoskarbowej w pierwszej kolejności są narażeni podatnicy, płatnicy i inkasenci będący osobami fizycznymi (np. prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą).
Natomiast dla czynów karnoskarbowych, które zostałyby popełnione w związku z działalnością osób prawnych, kodeks karny skarbowy przewiduje inne rozwiązanie. Jak sprawca odpowiada ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby prawnej. W takim wypadku w rachubę wchodzić może zwłaszcza odpowiedzialność członków zarządów oraz osób, które na podstawie umów lub nawet nieformalnego przekazania woli osoby prawnej odpowiadają za jej rozliczenia podatkowe (np. prowadzą księgi rachunkowe oraz sporządzają dokumenty niezbędne do rozliczeń podatkowych) i są w tym zakresie decyzyjne – gdy przez faktyczne wykonywanie czynności lub ich zaniechanie dochodzi do wypełnienia znamion czynu zabronionego.
Z taką sytuacją mamy np. do czynienia w razie błędnego zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Podobnie w razie błędnego uznania przez płatnika zryczałtowanego podatku, że nie ma on obowiązku pobrania daniny w związku z dokonaniem wypłaty tzw. należności licencyjnych lub należności z tytułu udziału w zyskach osób prawnych albo wystąpienia o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości na skutek błędnego przyjęcia, że dany obiekt budowlany stanowi budynek, a nie budowlę.
