Ulga rehabilitacyjna to odliczenie dedykowane szczególnej grupie podatników. Prawo do niej przysługuje osobom, które same są niepełnosprawne, i podatnikom, na których utrzymaniu pozostaje osoba niepełnosprawna. Co do zasady w ramach ulgi odliczane są wydatki na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem czynności życiowych. Ustawodawca wskazał jednak zamknięty katalog tego, co podatnik może odliczyć w zeznaniu rocznym.
Większość wydatków nie ma limitów. Mówiąc prościej, podatnik ma prawo odliczyć tyle, ile wydał na określony cel. Do tej grupy należą m.in. wydatki na:
Osoby, które zamierzają skorzystać z odliczenia nielimitowanych kwotowo wydatków na cele rehabilitacyjne, muszą posiadać dokumenty potwierdzające ich poniesienie. W katalogu wydatków odliczanych w ramach ulgi rehabilitacyjnej trzy kategorie zostały ograniczone rocznym limitem kwotowym. We wszystkich trzech wynosi on 2280 zł.
Wydatki z limitem
Pierwszy z nich dotyczy używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.
Samochód musi stanowić własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa. Auto może też być własnością lub współwłasnością podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16. roku życia. Pozostałe dwie kategorie limitowane kwotowo to wydatki na opłacenie psa asystującego i przewodnika (opiekuna) dla określonych osób niewidzących, niedowidzących oraz z niesprawnością ruchową.
