„Żydowskie słowo skruchy”

Forum Żydów Polskich, które jest internetową gazetą publikującą szeroki zakres informacji w zakresie kultury, historii, religii, dnia codziennego, tradycji oraz wielu innych zagadnień związanych z życiem żydowskim, podjęło na przełomie lat 2006/2007 akcję wspierania kandydatury Ireny Sendler do Pokojowej Nagrody Nobla, wysuniętej przez prezydenta RP. Akcję podjęliśmy spontanicznie, bez żadnych podtekstów politycznych i nie bacząc na jakiekolwiek różnice, które w naturalny sposób występują i wśród nas.

Wiedzieliśmy, że był to godny sposób dobitnego zaakcentowania tych wszystkich wielkich wartości, jakie kultura Zachodu ma do zaoferowania całemu światu, a które w wyjątkowy wręcz sposób uosabia pani Irena Sendler.

Z naszych wysiłków i wykonanej pracy zdaliśmy sprawę ponad dwudziestu czterem tysiącom osób z całego świata, które zdecydowały się podpisać naszą petycję o nominowanie pani Sendler do Pokojowej Nagrody Nobla. Petycja ta trafiła poprzez Kancelarię Prezydenta RP do Komitetu Noblowskiego w Oslo. Większość materiałów wraz z listami osób, organizacji, wspierających mediów itp. znajduje się na naszej stronie internetowej fzp.jewish.org.pl/nobel.html.

Na samym wstępie swojego artykułu Mirjam Boehm stwierdza, że „wielu Żydów wciąż nie chce przyjąć do wiadomości zaangażowania Ireny Sendlerowej i jej współpracowników w akcję ratowania dzieci”. Dziwi nas i napawa smutkiem niesprawiedliwe i nieuprawnione wyrażenie przez autorkę zdania na tak wysokim poziomie ogólności, że jest to wręcz zaskakujące u zawodowego historyka. Cytowane wyżej stwierdzenie pozbawione odpowiedniego komentarza może stwarzać zupełnie błędne wrażenie, iż powątpiewanie w heroizm i czyny pani Ireny Sendler jest w środowisku żydowskim powszechne lub co najmniej znaczące.

Trzeba zatem dobitnie stwierdzić, iż w środowisku żydowskim powszechne są najwyższe uznanie i szacunek dla pani Ireny. Na wspomnianej wcześniej stronie nie opublikowaliśmy tysięcy e-maili, jakie wymieniliśmy z ludźmi z całego świata, pozyskując poparcie dla noblowskiej kandydatury. Możemy jednak zapewnić, że gdziekolwiek się zwracaliśmy, kandydatura pani Ireny Sendler nie budziła żadnych wątpliwości naszych korespondentów. Warto dodać, że wsparły ją osoby publiczne o skrajnie różnych przekonaniach i poglądach, łącznie z promocją medialną na stronach dalekich od sympatii do Żydów lub do Polaków.

Trzeba wspomnieć, że wśród osób pochodzenia żydowskiego swoje poparcie dla kandydatury pani Sendler wyrazili nobliści, rabini, ludzie kultury, sztuki, polityki wraz z członkami Knesetu.

Na podstawie skali odzewu na nasz apel poparcia kandydatury pani Ireny Sendler do Pokojowej Nagrody Nobla, twierdzimy z całą stanowczością i pewnością ludzi, którzy doświadczyli poczucia wspólnoty w podziwie i czci dla prawdziwego bohaterstwa, iż pani Irena Sendler jest królową żydowskich serc uznawaną i szanowaną bez względu na wszelkie różnice, a często trudne doświadczenia we wspólnej historii polsko-żydowskiej.

Oburzające jest stwierdzenie autorki: „Ostatnio również w Polsce można usłyszeć głosy Żydów powątpiewających w liczbę 2500 uratowanych dzieci”. Tak radykalne stwierdzenie oparte na dziwnym zestawieniu ogólnika z brakiem możliwości zweryfikowania źródeł informacji dostępnej dla autorki zupełnie podważa wiarygodność omawianego artykułu. Zdanie to stwarza jedynie wrażenie, że w Polsce Żydzi wyrażają głośno jakieś wątpliwości co do liczby uratowanych przez panią Irenę dzieci. Autorka przeoczyła dość prosty i łatwy do wykazania fakt, że opinia wyrażona przez dwóch polskich Żydów nadawałaby się już jako podstawa do cytowanego stwierdzenia. Nawet gdyby byli to dwaj Żydzi gadający bzdury po uraczeniu się zbyt dużą ilością paschalnej śliwowicy.

Trudne sprawy w stosunkach polsko-żydowskich, drażliwe dla obydwu stron momenty ze wspólnej historii, jak chociażby sprawa udziału osób pochodzenia żydowskiego w komunistycznym aparacie terroru, czy pogromów dokonywanych na Żydach przez ludność polską, czy wiele, wiele innych spraw należy prezentować z niezwykłą wręcz rzetelnością i jeszcze większą delikatnością wynikającą z szacunku dla zupełnie odmiennego stosunku do historii Polaków i Żydów. Dla Polaków historia jest zbiorem faktów i ich interpretacją, dla Żydów zaś historia ma wymiar transcendentalny. Poruszanie się pomiędzy tak odmiennymi optykami, w jakich postrzegamy tę samą z pozoru rzeczywistość historyczną, wymaga najwyższego taktu i głębokiego zrozumienia wizji historii u drugiej strony.

Pomimo dobrych intencji Mirjam Boehm tego taktu i staranności nie wykazała.

Za Forum Żydów Polskich