Niepubliczna służba zdrowia też ma obowiązki obronne

Obowiązek przygotowania planów na wypadek konfliktu zbrojnego, sytuacji kryzysowych i zagrożenia bezpieczeństwa państwa może być nałożony na każdego przedsiębiorcę, w tym na podmiot świadczący usługi medyczne. Zgodnie z art. 7 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=72B9479AB5F03B2FEB3898F2E282AF4C?id=162974]ustawy z 23 sierpnia 2001 r. o organizowaniu zadań na rzecz obronności państwa realizowanych przez przedsiębiorców[/link] wymaga to decyzji administracyjnej wydanej przez ministra bądź wojewodę. Zadania mają być wykonywane na podstawie umowy zawartej z przedsiębiorcą i są finansowane z budżetu państwa. Prace o charakterze planistycznym mają być natomiast finansowane ze środków własnych przedsiębiorcy. Istnieje także [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=41BBF83B1B01BAFBF2374F713F133830?id=174086]rozporządzenie Rady Ministrów z 18 maja 2004 r. w sprawie warunków i sposobu przygotowania publicznej i niepublicznej służby zdrowia na potrzeby obronne państwa[/link].

[srodtytul]W decyzji nie było szczegółów[/srodtytul]

Powołując się na oba te akty, wojewoda małopolski nałożył na Centrum Zdrowia Tuchów sp. z o.o. w Tuchowie obowiązek opracowania planów operacyjnych przygotowań (oraz szkolenia) do funkcjonowania placówki w warunkach zagrożenia. Szczegóły miała określać odrębna umowa między spółką a wojewodą. Minister zdrowia utrzymał decyzję w mocy.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Centrum Zdrowia Tuchów zwróciło uwagę, że wojewoda nie wskazał w decyzji szczegółowego zakresu zadań ani nie wyjaśnił, jak mają być wykonywane. Miało to zostać sprecyzowane dopiero w odrębnej umowie. Umowy jednak nie dołączono, przyjmując, że wystarczy sama decyzja i jej uzasadnienie. Tymczasem są one tak ogólne, że na ich podstawie można nawet spółkę obciążyć niewykonalnymi zadaniami. Albo więc umowy w ogóle nie powinno być, a cały szczegółowy zakres obowiązków powinien się znaleźć w decyzji, od której można się odwołać, albo też do decyzji należało od razu dołączyć umowę określającą ten zakres.

[srodtytul]Resztę załatwia umowa[/srodtytul]

– W rozumieniu art. 1 ustawy z 2001 r. Centrum Zdrowia w Tuchowie jest przedsiębiorcą. Na każdego przedsiębiorcę, nie tylko na tych, którzy znajdują się na liczącej 240 pozycji liście przedsiębiorstw o szczególnym znaczeniu, może być nałożony obowiązek wykonywania zadań na potrzeby obronne państwa – mówili podczas rozprawy w WSA przedstawiciele ministra zdrowia. – Rozporządzenie RM z 2004 r. przewiduje, że jednym z nich jest planowanie operacyjne na wypadek zagrożenia bezpieczeństwa państwa. W § 3 ust. 1 rozporządzenie zobowiązuje np. wojewodę do zaplanowania liczby łóżek szpitalnych w województwie na poziomie od 85 do 120 na 10 tys. mieszkańców. Ale żeby opracować taki plan, trzeba najpierw rozdzielić na poszczególne placówki obowiązek zaplanowania określonych zadań. I dopiero po takiej analizie nałożyć na nie konkretne obowiązki. Umowa precyzuje tylko tryb ich wykonywania. Nie zostają one rozszerzane. Z ustawy nie wynika także, że musi być ona dołączona do decyzji. Najpierw musi być wydana decyzja, a dopiero potem, na jej podstawie, następuje podpisanie umowy.

Sąd, który przez dłuższy czas wnikał w kwestie merytoryczne decyzji wojewody, doszedł w efekcie do wniosku, że nie narusza ona prawa. A chociaż uchylił decyzję ministra zdrowia, to tylko dlatego, że została niewłaściwie podpisana. Ważna jest więc nadal decyzja wojewody, od której spółka wniosła odwołanie. [b]Wyrok (sygn. II SA/Wa 78/09) jest nieprawomocny.[/b]

[ramka][b]Plany na wszelki wypadek[/b]

Plany przygotowań publicznej i niepublicznej służby zdrowia na potrzeby obronne państwa opracowują: minister zdrowia, wojewodowie, organy jednostek samorządu terytorialnego oraz kierownicy publicznych i niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej, na które nałożono obowiązek wykonywania zadań obronnych. Mają dotyczyć m.in. zwiększenia liczby łóżek szpitalnych i zmiany ich profilu, tworzenia zastępczych miejsc szpitalnych, wskaźników zatrudnienia w zakładach opieki zdrowotnej, działania lecznictwa otwartego, wykorzystania służby krwi. Zwiększenie liczby łóżek planują podmioty, na które nałożono obowiązek wykonywania zadań obronnych. Liczbę i lokalizację zastępczych miejsc szpitalnych (co najmniej 100 na 10 tys. mieszkańców) określa wojewoda. Przygotowuje on także wojewódzki plan przeniesień kadrowych.[/ramka]

Masz pytanie, wyślij e-mail do autorki: [mail=d.frey@rp.pl]d.frey@rp.pl[/mail]

Finanse w Firmie Orzecznictwo Sądów i Trybunałów