WSA przypomniał, że możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej uzależniona jest między innymi od osiągnięcia przychodu i istnienia bezpośredniego związku przyczynowego między tym wydatkiem a uzyskanym przychodem oraz od właściwego udokumentowania tego wydatku. Przy tym przesłanki te muszą być spełnione łącznie.
Wydatek poniesiony na podstawie umowy, która w istocie nie została zrealizowana, a tym samym faktycznie nie mogła się przyczynić do osiągnięcia jakiegokolwiek nawet ewentualnego przychodu, nie stanowi kosztu uzyskania przychodów.
Z chwilą zakwestionowania zaliczenia przez organy podatkowe konkretnego wydatku jako niebędącego kosztem uzyskania przychodów na podatniku ciąży obowiązek wykazania, że zamiar poniesienia wydatków był obiektywnie związany z osiągnięciem lub nawet zamierzonym przychodem. Sam fakt zawarcia umowy i wypłata wynagrodzenia nie wystarczają.
Swobodna ocena dowodów dotyczy całego zebranego w sprawie materiału dowodowego. Organy podatkowe mogły więc oceniać wartość dowodową zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów, uznając jedne z nich za wiarygodne i odmawiając wiarygodności innym.
Skarżący wnieśli skargę kasacyjną do NSA. Ten stwierdził, że WSA postąpił nieprawidłowo.
Rozpoznając ponownie sprawę, WSA stwierdził, że wydając decyzję w stosunku do skarżących, oparto się na dowodach, w których przeprowadzeniu oni nie uczestniczyli i uczestniczyć nie mogli, a dokonane wobec innych osób (wspólników) ustalenia przeniesiono na grunt ich sprawy.
