Kwestia ta nabiera szczególnego znaczenia w przypadku likwidacji inwestycji w obcym środku trwałym, która polega na zaprzestaniu przez podatnika prowadzenia działalności w wynajmowanym lokalu z przyczyn ekonomicznych (niezwiązanych ze zmianą rodzaju działalności).
W takiej sytuacji przedsiębiorcy, rozwiązując umowę najmu z właścicielem lokalu, często pozostawiają poniesione nakłady na jego adaptację w stanie nienaruszonym.
W zamian otrzymują od właściciela zwrot ich wartości (na zasadach ustalonych w umowie). Zgodnie z ugruntowaną linią interpretacyjną organów podatkowych jeśli nie następuje fizyczna likwidacja dokonanych przez podatnika ulepszeń i modernizacji w obcym lokalu, to z chwilą zaprzestania wykorzystywania lokalu dla celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej nieumorzona wartość inwestycji w obcym środku trwałym nie może być kosztem uzyskania przychodów.
Odmienne podejście prezentują sądy administracyjne (w tym WSA we Wrocławiu w analizowanym orzeczeniu). Wskazują, że w celu rozpoznania kosztu uzyskania przychodów wystarczy ich zaksięgowanie dla celów rachunkowych i wykreślenie z ewidencji nieumorzonej wartości nakładów na inwestycję w obcym środku trwałym. Fizyczny demontaż lub zniszczenie tych nakładów nie jest więc konieczne.
Warto zauważyć, że sposób podatkowego traktowania kosztów nieumorzonej wartości inwestycji w obcym środku trwałym wpływa na obowiązek rozpoznania przychodu z tytułu zwrotu części poniesionych nakładów przez właściciela lokalu. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT do przychodów nie zalicza się zwróconych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.
W świetle praktyki organów podatkowych zwrot taki nie powinien zwiększać podstawy opodatkowania deklarowanej przez podatników. Przyjmując natomiast wykładnię stosowaną przez sądy administracyjne, podatnicy powinni w tym zakresie rozpoznawać przychód podatkowy i odpowiednio przyporządkować do niego koszt jego uzyskania (w wysokości nieumorzonej wartości inwestycji w obcym środku trwałym).
