Do takich wniosków doszedł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, rozpatrując skargę na interpretację indywidualną stołecznej Izby Skarbowej (nr IPPB3/423-397/10-2/GJ).
O interpretację zwróciła się spółka prowadząca działalność leasingową. Zobowiązywała się, na podstawie umów przedwstępnych, do przeniesienia na rzecz korzystającego własności leasingowanych rzeczy po z góry ustalonej cenie. Wyjaśniła, że oprócz przedmiotów, których jest właścicielką, oferuje klientom grunty posiadane na mocy prawa użytkowania wieczystego. Wyjaśniła, że z art. 17a ust. 1 ustawy o CIT wynika, iż przedmiotem leasingu nie może być prawo użytkowania wieczystego, dlatego niektóre grunty są oddawane na mocy umów dzierżawy.
Do tych ostatnich nie mają zastosowania podatkowe regulacje odnoszące się do leasingu, lecz reguły ogólne. Zgodnie z nimi, jeśli cena odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ze zbycia określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.
Spółka sprzedawała grunty po kilku latach od oddania ich w dzierżawę, gdy wartość podobnych działek rosła.
Zadała pytanie, czy jeśli sprzedaje prawo użytkowania wieczystego, wywiązując się ze swoich zobowiązań, cena ustalona wcześniej z kontrahentem jest ceną rynkową. Wyjaśniła, że warunki nabycia są wpisywane do ksiąg wieczystych, tak więc zgodnie z prawem cywilnym musi dokonać takiej transakcji. Ponadto ze względu na zapisy w księgach wieczystych nikt nie byłby skłonny do zapłaty ceny wyższej niż tam uwidoczniona.
