Rosja: zbytnie ustępstwa wobec Rosji

Przed polskim budynkiem państwowym, siedzibą Biura Bezpieczeństwa Narodowego, zatrzymuje się czarna limuzyna. Panowie w galowych mundurach uchylają drzwiczki przed ważnym gościem. Zaraz wkroczy on do ważnego polskiego urzędu. W tym momencie zapewne przewracają się w grobach ludzie, których pozbawiono życia także dlatego, że zbyt gorliwie dociekali prawd związanych z jego działalnością: Anna Politkowska, Siergiej Juszenkow, Jurij Szcziekoczichin czy Aleksander Litwinienko. Gościem polskiego prezydenta jest bowiem człowiek, którego oni wprost oskarżali o planowanie i przeprowadzenie aktów terrorystycznych we wrześniu 1999 roku: Nikołaj Patruszew, od 2008 roku sekretarz rosyjskiej Rady Bezpieczeństwa.

Polityczna poprawność nie pozwala o tym mówić. Ojczyste interesy polityczne – tym bardziej. Dziennikarz powinien rozumieć interesy swego kraju. Równocześnie jednak powinien szukać prawdy i informować o niej. Co ma zrobić, jeśli prawda interesom kraju przeczy? Najwygodniej udawać, że się o prawdzie nie ma pojęcia i dlatego 1 lutego w prasie centralnej o gościu przeczytaliśmy tylko lakoniczną informację: "Nikołaj Patruszew to jedna z najpoważniejszych postaci w Rosji. Od dawna przyjaźni się z Władimirem Putinem, którego zna od lat, gdy razem pracowali w leningradzkim KGB".

[srodtytul]Tajemnicze wypadki[/srodtytul]

Sami Rosjanie są bardziej dokładni. Choćby agencja informacyjna Lenta.ru, która stwierdza, że "Nikołaj Patruszew, dotychczasowy zastępca dyrektora FSB Władimira Putina, w 1999 roku sam stanął na czele tej instytucji. W miesiąc po jego mianowaniu na terytorium Rosji miały miejsce poważne akty terrorystyczne: wysadzenie domów w Bujnaksku, Moskwie i Wołgodonsku. Władze ogłosiły, że organizatorami tych przestępstw są czeczeńscy separatyści, choć do autorstwa wybuchów nikt się nie przyznał. Niemniej jednak wysadzanie domów stało się powodem rozpoczęcia kolejnej wojny w Czeczenii. Media publikowały i inne, nieoficjalne wersje o możliwych organizatorach aktów terroru, na pierwszym miejscu wymieniając FSB i oskarżając przede wszystkim Nikołaja Patruszewa".

Przypomnijmy, że były to media końca lat 90. ukazujące się jeszcze za czasów prezydentury Borysa Jelcyna, który nie zamknął żadnego tytułu prasowego ani nie wystąpił przeciwko żadnemu dziennikarzowi.

Strażnicy poprawności politycznej zdecydowanie odrzucają powyższą wersję. Zapytajmy więc, dlaczego przy kolejnym akcie terrorystycznym, który nastąpić miał w Riazaniu (a który udaremnili mieszkańcy) tuż przed ujęciem sprawców przez miejscowy oddział FSB Patruszew nakazał wstrzymać akcję i nie aresztować podejrzanych? I dlaczego po dwóch dniach ogłosił, iż w Riazaniu przeprowadzano ćwiczenia, a w workach był cukier, choć miejscowy specjalista stwierdził obecność tego samego środka wybuchowego, który zadziałał w poprzednich wypadkach? Dlaczego wszystkie dowody rzeczowe zabrano z Riazania do Moskwy, gdzie zniknęły? Dlaczego dziennikarzy kanału NTW, którzy przeprowadzili własne śledztwo i pokazali je na antenie, wyrzucono z pracy? Dlaczego w Rosji uniemożliwiano pokazy francuskiego filmu o wysadzaniu domów, a tych, którzy się odważyli film udostępnić – bito? Dlaczego cały nakład książki Aleksandra Litwinienki i Jurija Felsztynskiego, opisującej dokładnie przygotowania do wysadzeń domów przez służby specjalne, w Rosji zlikwidowano? Dlaczego wreszcie najważniejsi dziennikarze i społecznicy, którzy śledztwem w tej sprawie się zajmowali – nie żyją?

Siergieja Juszenkowa, posła do Dumy stojącego na czele społecznej komisji prowadzącej śledztwo w sprawie "września 1999", znającego odpowiedzi niemal na wszystkie związane z tym pytania, zastrzelono. Dziennikarza Otto Łacisa, członka tej komisji – ciężko pobito, przez wiele miesięcy walczył o życie, dwa lata później zginął w wypadku samochodowym. Dziennikarz i działacz społeczny zajmujący się śledztwem dotyczącym wysadzania domów we wrześniu 1999 Jurij Szcziekoczichin otruty umierał w męczarniach. Jak i Aleksander Litwinienko. Politkowską, która w Czeczenii zajmowała się także wyjaśnianiem losu wskazanych przez władze sprawców, udowadniając ich niewinność – zastrzelono.

Specjaliści mają też wiele do powiedzenia o roli Patruszewa przy innych głośnych aktach terrorystycznych, w Moskwie na Dubrowce podczas spektaklu "Nord – Ost" czy w Biesłanie. Sam Nikołaj Patruszew otrzymał order Bohatera Rosji, tyle że tajnie, bez rozgłosu.

[srodtytul]Sos uniżoności [/srodtytul]

Polski interes narodowy wymaga współpracy z władzami Rosji. Przy obecności w nich Władimira Putina wraz ze ścisłym gronem pochodzących z KGB współpracowników jest to niezwykle trudne. Świetnie sobie z tym radził Aleksander Kwaśniewski, forsując nie tylko interes polski, ale i ukraiński. Lechowi Kaczyńskiemu udało się rodzimy interes zespolić z interesem nadbałtyckich sąsiadów, a także Gruzji. Można im zapewne postawić niejeden zarzut, ale na pewno nie ten, że kierowali się prawdziwą rusofobią, czyli strachem przez rosyjską władzą.

Jeśli liderzy Zachodu mieli im tę odwagę za złe, to polska dyplomacja winna była dołożyć starań, by wytłumaczyć Zachodowi nie tylko polskie przecież, ale powszechnie przyjęte za moralne racje. I nikt tak jak walczący niegdyś z radziecką przemocą członkowie "Solidarności", z której wywodzi się przecież obecna władza, nie ma obowiązku upominać się o los więźniów politycznych w Rosji i wspierać rosyjską opozycję. Obym się myliła, przypuszczając, że taka myśl nawet im do głowy nie przychodzi.