Zaciśnięte pięści Irańczyków

W tych dniach dużo się mówi o zmianach w Stanach Zjednoczonych, przy czym jedna z zapowiadanych przez Baracka Obamę zmian w zakresie polityki zagranicznej dotyczy Iranu. Jeszcze nie wiadomo, czy zmiana była tylko wyborczym sloganem zastosowanym dla podniesienia atrakcyjności wyborów i jedynie korektą taktyczną, czy też postawą o charakterze strategicznym.

Wielu dyplomatów i moich odpowiedników w Warszawie pyta mnie o ewentualne zmiany w optyce Stanów Zjednoczonych względem Iranu. Odpowiem wszystkim tym osobom, że jeśli zmiana nie pozostanie jedynie należącym do sfery werbalnej sloganem, a w praktyce będziemy świadkami zmiany w strategii USA i skorygowania błędnej polityki wobec Iranu w przeszłości, reakcja mojego kraju będzie pozytywna. Będzie to sposobność, aby świat skorzystał z pozytywnej i aktywnej roli Iranu w rozwiązywaniu problemów globalnych i regionalnych i aby kraj ten mógł funkcjonować jako przystań spokoju w regionie.

[srodtytul]Określenia rodem z zoo[/srodtytul]

Niestety, ze strony amerykańskich polityków docierają niejednoznaczne sygnały każące nam wątpić, czy aby rzeczywiście hasło zmiany jest przesunięciem o charakterze strategicznym. Powtarzanie dawnych bezpodstawnych oskarżeń pod adresem Iranu i stosowanie żenującego i skompromitowanego dyskursu administracji George’a W. Busha typu „polityka kija i marchewki” nie budzi w nas nadziei na fundamentalną zmianę w postawie Stanów Zjednoczonych.

Naród irański jest narodem o wielkiej historii i kulturze, zawsze odgrywającym dużą rolę na świecie i mającym poważny wkład w cywilizację ludzkości. Stosowanie określeń typu „gruby kij i gruba marchewka”, które pasują raczej do zoo, uwłacza godności takiego wielkiego narodu. Irańczycy nigdy nie zaakceptują poniżenia i dlatego też nie wyrzekną się swych zasad i racji stanu, niezależnie od tego, jak gruby będzie ten kij i ta marchewka. Naród irański jest otwarty na wszelkie kontakty i rozmowy oparte na wzajemnym poszanowaniu, uznaniu legalnych praw i równości państw w świetle prawa międzynarodowego.

Barack Obama w wywiadzie dla stacji telewizyjnej al Arabija wezwał Iran, aby dla rozpoczęcia rozmów otworzył swą zaciśniętą pięść. I choć można to uznać za pozytywną oznakę w stosunkach Iranu i Stanów Zjednoczonych w dobie Obamy, to jednak zaciśnięta pięść jest zawsze rodzajem reakcji obronnej człowieka i również

w dziedzinie polityki oraz polityki zagranicznej jest uznawana za pewien mechanizm obronny.

Nie zapominajmy, że to Stany Zjednoczone w roku 1954, poprzez zorganizowanie zamachu stanu, obaliły legalny i demokratyczny rząd dra Mohammada Mosaddegha i ponownie przywróciły szacha-dyktatora do władzy, a potem stały przez 25 lat u boku władcy Iranu, współuczestnicząc w represjach, gnębieniu i torturowaniu ludzi. To Stany Zjednoczone stały po stronie Saddama Husajna w czasie ośmiu lat wojny rozpętanej przez niego przeciwko Iranowi i nie szczędziły mu wsparcia politycznego, wywiadowczego i militarnego.

Nasze społeczeństwo nie zapomniało, że to Stany Zjednoczone w roku 1988 zestrzeliły irański samolot pasażerski nad wodami Zatoki Perskiej, zabijając wszystkich jego 398 pasażerów, jak również, że w efekcie embarga na części zamienne do samolotów pasażerskich wielu ludzi straciło swych bliskich. To są przykłady z długiej listy wrogich działań wymierzonych w rząd i naród irański. Zaciśnięta pięść jest naturalną odpowiedzią na te agresywne kroki.

[srodtytul]Konfrontacyjna postawa[/srodtytul]

Pojęcia „państwa zbójeckie”, „oś zła” czy „zmiana reżimu”, obok dziesiątków innych przykładów oskarżeń i gróźb, symbolizują konfrontacyjną postawę Stanów Zjednoczonych wobec Iranu w ciągu 30 lat istnienia Republiki Islamskiej. Jest wobec tego rzeczą naturalną, że dłonie naszych obywateli zaciskają się w pięści. Aby się otworzyły i zmieniło się postępowanie, potrzebujemy wzajemnie zmiany dyskursu i postępowania w polityce zagranicznej Stanów Zjednoczonych. W związku z tym pierwszym warunkiem otwarcia się zaciśniętych dłoni jest podjęcie przyjaznych działań opartych na namacalnych inicjatywach i pokojowych zamiarach wobec Iranu.