Nie do końca solidarny kraj

Przy­pa­da­ją­ca na Pol­skę kwo­ta, do któ­rej – jak ro­zu­miem – zo­bo­wią­za­li­śmy się na szczy­cie, to ok.

6 mld eu­ro w po­sta­ci śred­nioter­mi­no­wej pożyczki udzie­lo­nej MFW. To zo­bo­wią­za­nie ma­ją­ce na ce­lu z jed­nej stro­ny wzmoc­nie­nie MFW, a z dru­giej so­li­dar­ne wspar­cie stre­fy eu­ro wzbu­dzi­ło za­ska­ku­ją­co wielkie emo­cje i wręcz wście­kłość czę­ści opo­zy­cji, co gor­sza wska­zu­ją­cą na kom­plet­ne nie­zro­zu­mie­nie isto­ty do­fi­nan­so­wa­nia MFW i kro­ków ma­ją­cych na ce­lu sta­bi­li­za­cję w stre­fie eu­ro.

Opo­zy­cja – i nie­ste­ty część me­diów – upo­rczy­wie po­wta­rza  „praw­dy" o „da­wa­niu" mi­liar­dów bo­gat­szym kra­jom, o tym, że nie ob­cho­dzi nas stre­fa eu­ro, bo do niej nie na­le­ży­my, lub że „nie bę­dzie­my da­wać pie­nię­dzy le­ni­wym oby­wa­te­lom po­łu­dnia Eu­ro­py"!

Mi­mo wy­sił­ków przed­sta­wi­cie­li rzą­du w cza­sie spe­cjal­nej de­ba­ty w Sej­mie i wy­stą­pie­nia na posiedzeniu ko­mi­sji sej­mo­wej pre­ze­sa NBP spo­łe­czeń­stwo czer­pią­ce wie­dzę z te­le­wi­zji czy z ta­blo­idów, jak się wy­da­je, nie otrzy­ma­ło jed­no­znacz­ne­go prze­ka­zu, dla­cze­go Pol­ska nie mo­że i nie po­win­na stać z bo­ku kry­zy­su stre­fy eu­ro.

Po pierw­sze, kry­zys ten po­śred­nio mo­że się rozlać i na Pol­skę (tak jak kry­zys fi­nan­so­wy w USA roz­lał się na Eu­ro­pę w 2008 r.). Po dru­gie, 70 proc., je­śli nie wię­cej, na­szych ob­ro­tów han­dlo­wych przy­pa­da na stre­fę eu­ro i kry­zys tam rów­na się kry­zy­so­wi u nas (mo­że to na­stą­pić z po­śli­zgiem). Po trze­cie, sko­ro otrzy­mu­je­my z Unii – w tym ze stre­fy eu­ro – potężne środ­ki na wy­rów­na­nie ró­żnic m.in. w po­zio­mie ży­cia i rozwoju, to po pro­stu nie wy­pa­da nie wspo­móc tych kra­jów w po­trze­bie.