Sąd uznał, że Jolanta W. swej szkody nie wykazała wobec członków zarządu. [b]Nie udowodniła bowiem, że poniosła ją wskutek niezwołania w odpowiednim terminie walnego zgromadzenia po to, by zadecydowało o istnieniu spółdzielni.[/b] Nie wykazała także, że na skutek tego likwidator nie złożył na czas wniosku o upadłość, majątek spółdzielni zmalał tak dalece, że wierzyciel mógł z niego odzyskać mniej albo stało się to w ogóle niemożliwe.

Sąd II instancji oddalił apelację wierzycielki od tego wyroku. Bezskuteczna okazała się także jej skarga kasacyjna.

Sąd Najwyższy zgodził się z oceną sądów, że Jolanta W. nie wykazała wyrządzenia jej szkody w rozumieniu wchodzących w rachubę w tej sprawie art. 17[sup]1[/sup] § 1 pr.up. ani art. 21 ust. 3 p.u.n., dlatego zarzut naruszenia tych i innych przepisów obu aktów normatywnych wymienionych w skardze kasacyjnej jest nieuzasadniony.

Sąd Najwyższy m.in. przypomniał, iż art. 130 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=52C9065EDF48ACFE978E7556FCDEA209?id=171204]prawa spółdzielczego[/link] zobowiązuje zarząd do niezwłocznego zwołania walnego zgromadzenia w celu podjęcia uchwały o dalszym istnieniu spółdzielni, jeżeli ogólna wartość jej aktywów nie wystarcza na zaspokojenie wszystkich zobowiązań. Członkowie zarządu są natomiast zobowiązani do zgłoszenia wniosku o upadłość dopiero po podjęciu uchwały o postawieniu jej w stan upadłości. Likwidator zaś ma obowiązek zgłoszenia takiego wniosku niezwłocznie po stwierdzeniu niewypłacalności spółdzielni w toku likwidacji.

Jednakże odpowiedzialnością odszkodowawczą można by go obciążyć jedynie po udowodnieniu, że szkoda powstała wskutek niezgłoszenia tego wniosku na czas, a tego Jolanta W. nie wykazała [b](sygn. I CSK 480/09)[/b].