Olgierd Łukaszewicz - rozmowa

Pośrednikiem był Wojtek Pszoniak, mój serdeczny przyjaciel i kolega z roku. Dzięki niemu wszedłem w krąg relacji niemal rodzinnych, bo właściwie Różewicz ojcował Wojtkowi. Byłem więc przyjęty z ogromną sympatią.

Używając tytułu spektaklu, można powiedzieć, że był pan przez Różewicza „Złowiony".

To była niezwykła inscenizacja Grzegorzewskiego utworu „Et in Arcadia ego", na końcu której mówiłem wiersz „Złowiony". Premiera była tuż przed pożarem Teatru Polskiego we Wrocławiu. A po pożarze reżyser postanowił, by grać w nadpalonej scenografii. Robiło to niezwykle przygnębiające wrażenie. Pan Tadeusz obejrzał jeden ze spektakli i powiedział, że zamierza napisać sztukę dla mnie i Wiesława Michnikowskiego. Myślałem, że to żart, ale dowiedziałem się, że myślał o tym poważnie.

Aż czterokrotnie zagrał pan bohatera „Pułapki" Franza Kafkę...

To z pewnością było moje największe aktorskie doświadczenie i to u tak różnych reżyserów, jak Stanisław Różewicz, Jerzy Jarocki oraz Jerzy Grzegorzewski, u którego wystąpiłem w polskiej i niemieckiej wersji utworu. Za każdym razem była to trochę inna opowieść o losie „poety-głodomora-clowna", bo tak widział swój los Różewicz. On, odludek, samotnik, który odegrał niezwykle istotną rolę w życiu duchowym narodu. Tylko rozumiał ją inaczej niż poeci romantyczni. Był tym, który kształtuje wrażliwość i zadaje trudne pytania, choćby takie, czy Bóg istnieje, czy nie istnieje, jeżeli pozwolił na wojnę i inne tragedie. Nie tylko poeta, ale i filozof, który buntuje się przeciw wszelkim zastanym światopoglądom. Ośmieszał poezję, która łatwo dawała narodowi recepty do boju, albo ferowała różne patriotyczne  kawałki.

rozmawiał Jan Bończa-Szabłowski