Ostre starcie: Czarzasty - Kublik

Włodzimierz Czarzasty kontra Agnieszka Kublik. Niektórzy mówią o wojnie potworów. Bohater afery Rywina przeciw "cynglowi Wyborczej" (tak nazwał Kublik jej redakcyjny kolega Michał Cichy). Rzadko spór między bohaterem doniesień prasowych a dziennikarzem budzi tak wielkie emocje.

Włodzimierz Czarzasty, szef stowarzyszenia Ordynacka, uchodzi za szarą eminencję lewicy, człowieka decydującego o  wszystkim w mediach publicznych. Kublik obsługuje w "GW" działkę medialną. Stąd Czarzasty jest częstym bohaterem jej tekstów. Zwykle negatywnym.

– "Wyborcza" to jedyny tytuł, w którym pojawiam się w roli głównej, niezależnie, czy piszą o monarchii angielskiej, czy o trzodzie chlewnej – drwił niedawno w "Super Expressie".

W piątek Czarzasty napisał o Kublik w blogu: "Zgłaszam Cię do miana "Dziennikarskiej Hieny roku 2010". Wiem, że wygrasz. Twoje kłamstwa są wyjątkowe. Kłam, kręć, konfabuluj, zmyślaj... A o mnie pisz, co tylko chcesz. Moja Hieno". Wyjawił, że pozwala sobie na poufałość, bo Kublik przed 1989 r. pracowała z jego żoną w CBOS, kierowanym przez płk. Stanisława Kwiatkowskiego (ojca byłego szefa TVP Roberta). "Potem zostałaś dziennikarką. W wolnych chwilach zawsze szczerze Ci współczułem, bo przecież nie taką, jak twoja przyjaciółka Monika Olejnik. Nie pokazujesz codziennie w TVN twarzy ani nawet butów. Dla ambitnej kobiety to musi być przykre. Masz za to fobie – mnie, Roberta Kwiatkowskiego i Ordynacką. Dzięki nam żyjesz" – pisał.

Zarzuty wobec Kublik Czarzasty podparł cytatami z Leszka Millera, Jana Pospieszalskiego i Tomasza Terlikowskiego. Każdy z nich twierdzi, że Kublik pisała o nim nieprawdę, np. Terlikowski i Pospieszalski wytykają jej, że podała nieprawdziwe daty ich zatrudnienia w TVP, twierdząc, że było to za rządów PiS, podczas gdy trafili tam wcześniej.

Agnieszka Kublik w rozmowie z "Rz" nie chciała komentować wpisu. – Nic nie wiem o blogu Czarzastego. Nie wiem, co napisał, bo nie czytałam – ucięła, choć rozmawialiśmy trzy dni po wywieszeniu wpisu. Przez ten czas był on cytowany i komentowany na wielu portalach.

Kublik zaczęła pisać o Czarzastym w związku z aferą Rywina. "GW" pisała o nim już wcześniej – gdy w 1999 r. został członkiem Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Przed aferą był opisywany neutralnie lub pozytywnie. Jesienią 2001 r. (między nagraniem przez Adama Michnika rozmowy z Lwem Rywinem a publikacją w "GW" tekstu o tej propozycji) "Gazeta" np. pozytywnie opisywała pomysł Czarzastego, aby skomercjalizować regionalne ośrodki TVP.

– Problem "Gazety" ze mną zaczął się, gdy wydawnictwo Muza (związane z Czarzastym – red.) chciało kupić Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, o które też ubiegała się Agora – mówi szef Ordynackiej.

Twierdzi, że konflikt ma związek z interesami biznesowymi wydawcy "GW" Agory. "Gdy czytam artykuły Dominiki Wielowieyskiej i Agnieszki Kublik o tym, jak niezależne od polityki i interesów powinny być media publiczne i jak "Gazeta Wyborcza" o to dba, to z tego Waszego zakłamania chce mi się tylko śmiać. Agora – Wasz właściciel, któremu wiernie służycie i od którego jesteście uzależnieni, posiada 30 koncesji radiowych. Aby je zdobyć "Gazeta Wyborcza" nie raz ośmieszała konkurentów Agory. (...) Równie źle pisaliście o wydawnictwie Muza, które chciało kupić WSiP i o które, w tym samym czasie, starał się Wasz właściciel, Agora. Nawet z opublikowaniem artykułu o aferze Rywina czekaliście do zamknięcia prywatyzacji WSiP. Agorze zależy na tym, aby mediami publicznymi zarządzali debile, bo im mniej pieniędzy Polskie Radio i TVP zarobią, tym więcej pieniędzy zarobi dla swoich mediów Agora" – pisał w blogu Czarzasty.

"GW" i Kublik odwdzięczają mu się artykułami prezentującymi go jako symbol zamachów lewicy na media publiczne. W czasie afery Rywina w jednym z tytułów nazwano go "czerwonym komisarzem". Teraz tytuły tekstów poświęconych mu też są charakterystyczne – "Lewicy parcie na szkło", "Grupa wracająca po władzę".

– Ona nie jest zainteresowana prawdą. Dzwoni, słyszę, że włącza nagrywanie i od razu zadaje pytanie, mówiąc tylko: "proszę odpowiedzieć tak lub nie" – twierdzi Czarzasty.

Był też bohaterem jej niedawnego wywiadu z p.o. prezesa TVP Juliuszem Braunem. – Nie kusi pana, żeby odwołać Rastawickiego (kojarzonego z lewicą dyrektora Dwójki – red.) i w ten sposób się zemścić na Włodzimierzu Czarzastym? To przez niego jako szef KRRiT musiał pan podać się do dymisji, bo Czarzasty wplątał radę w aferę Rywina? – pytała Kublik.

W wywiadzie atakowała też byłego szefa TVP, kojarzonego z PiS, Romualda Orła ("Zorientował się pan już, jakie kukułcze jaja podrzucił prezes Orzeł w ciągu ostatnich trzech dni swojego urzędowania?"). Samemu Braunowi nie zadała trudnych pytań, choć on – jako oddelegowany urzędnik Ministerstwa Kultury i poseł czterech kadencji – jeszcze bardziej odbiega od wzoru apolityczności.

Pomysł Czarzastego popierają niektórzy dziennikarze.

– Wart Pac pałaca – komentuje Bronisław Wildstein, publicysta "Rz". – O Czarzastym wszyscy wiedzą. Natomiast źle jest uważać Kublik za dziennikarkę. Nie jest nią, bo zajmuje się polowaniem na osoby niewygodne dla "GW", a także je dezawuuje. Napisała o mnie, że defrauduję pieniądze TVP. Śmiem twierdzić, że wiedziała, że to nieprawda, bo wysłałem do "GW" wszystkie informacje – mówi Wildstein, który w tej sprawie wygrał proces z Kublik i jej gazetą.

– Z szacunku do zawodu dziennikarza nie sposób Agnieszki Kublik nazwać reporterką – wtóruje mu Patrycja Kotecka, była wiceszefowa Agencji Informacji, bohaterka kilkudziesięciu tekstów Kublik. Twierdzi, że dziennikarka "GW" nie dzwoniła do niej, nawet gdy stawiała jej najpoważniejsze zarzuty i celowo pisała nieprawdę o jej pracy w TVP. – Twierdziła, że kazałam wyciąć z materiałów "Wiadomości" o pogrzebie Barbary Blidy słowa Kazimierza Kutza, że "Blidę zabili ludzie o kamiennych sercach". Pisała kłamstwa w tej sprawie, choć kilkunastu dziennikarzy "Wiadomości" obecnych wówczas w redakcji wie, że to nieprawda.

Kublik broni Tomasz Wołek, były naczelny "Życia": – Pomysł Czarzastego to bzdurne uproszczenia. Uważam ją za solidną i rzetelną dziennikarkę.