Chodzi o tzw. niebieską kartę – można założyć ją rodzinie, jeżeli zajdą uzasadnione podejrzenia, że dziecku w domu dzieje się krzywda. Niebieska karta oznacza oddanie rodziny pod specjalną obserwację, swego rodzaju wotum nieufności wobec metod wychowawczych rodziców. Do niedawna prawo nadawania jej miały osoby specjalnie przeszkolone: policjanci oraz pracownicy socjalni.
Teraz takie uprawnienia uzyskały także szkoły. Idea szczytna, ale niesłychanie ryzykowna. Kolejna, bardzo liczna grupa zawodowa – nauczyciele – może ingerować w sprawy rodzin. W dodatku bez niezbędnego przeszkolenia i bez weryfikacji sytuacji (rozpoznania prawdomówności, wywiadu środowiskowego itp.).
Czy twórcy nowych przepisów wzięli pod uwagę możliwe nadużycia? Wszak w każdej szkole toczą się nieustanne wojny między nauczycielami i rodzicami. A niebieska karta może się stać niebezpieczną bronią w tej wojnie i przynieść więcej krzywd niż pożytku.
Rodzina jest nadzwyczaj delikatną tkanką, państwo powinno ingerować w nią jak najrzadziej i bardzo ostrożnie. Nowe przepisy to krok w stronę modelu skandynawskiego, który rodziny traktuje przedmiotowo, a wychowanie dzieci przekazuje w dużej mierze pod kuratelę urzędników. W myśl niebezpiecznej filozofii, że państwo jest mądrzejsze od obywateli.
