Jak zatrzymać imigrantów

Wypowiedź premiera Waldemara Pawlaka, że woli inwestować w relacje z własnymi dziećmi, niż liczyć na państwową emeryturę, uświadomiła chyba wszystkim, którzy jeszcze mieli jakiekolwiek wątpliwości, że system emerytalny nie wytrzyma przemian demograficznych.

Publikacja: 04.05.2012 20:25

Michał Szułdrzyński

Michał Szułdrzyński

Foto: Fotorzepa, Waldemar Kompala Waldemar Kompala

I nie naprawi tego wyłącznie podniesienie wieku emerytalnego, choć ten krok z pewnością jest konieczny. Potrzeba nam mądrej polityki rodzinnej, migracyjnej czy zdrowotnej. W tych kwestiach rząd na razie ogranicza się do deklaracji.

A liczby są nieubłagane. Polaków jest z jednej strony coraz mniej, a z drugiej - żyją coraz dłużej. Pięćdziesiąt lat temu na jednego emeryta przypadało ośmioro pracujących, dziś jest ich troje, a za kolejnych 50 lat może być tylu pobierających emerytury co pracujących.

To już nie tylko demograficzne wyliczanki, ale zapowiedź końca świata, który nieuchronnie się zbliża. Lekarstwem oczywiście jest polityka prorodzinna, która może te trendy złagodzić, choć pewnie nie zdoła ich już odwrócić.

Jeśli Polska nie ma zbankrutować, jeśli emeryci mają dostawać świadczenia pozwalające na przeżycie, a podatki mają nie zżerać większości owoców naszej pracy, jeśli wreszcie ma nie zabraknąć rąk do pracy, niezbędna może się okazać pomoc imigrantów.

Tymczasem państwo polskie nie ma nie tylko polityki prorodzinnej, ale też nie ma pomysłu, jak radzić sobie z migracją. Nie potrafi zatrzymać młodych wykształconych Polaków, którzy - w poszukiwaniu pracy i dobrobytu - emigrują na Zachód. Nie umie także zachęcić imigrantów z bliskich nam kulturowo państw leżących na Wschodzie, aby wybierali nasz kraj na stałe miejsce zamieszkania.

W tym kontekście warto pamiętać o doświadczeniach Europy Zachodniej, która bezrefleksyjnie zaakceptowała model imigracji oparty na wielokulturowości i do dziś nie potrafi sobie poradzić z negatywnymi jego konsekwencjami (takimi jak wzrost nacjonalizmu i populizmu we Francji czy Holandii). Aby uniknąć podobnej sytuacji, powinniśmy zadbać, by w Polsce osiedlali się emigranci przede wszystkim z Ukrainy czy Białorusi. Badania, które opisujemy dziś w „Rzeczpospolitej", pokazują, że dla kobiet z tych krajów Polska nie jest miejscem stałego osiedlania się czy zakładania rodziny, ale jedynie miejscem krótkiego zarobku.

Jeśli szybko nie pojawi się pomysł, jak prowadzić politykę prorodzinną i jak uporządkować politykę imigracyjną, będziemy musieli zapłacić za to ogromną cenę - stawić czoła załamaniu systemu emerytalnego.

I nie naprawi tego wyłącznie podniesienie wieku emerytalnego, choć ten krok z pewnością jest konieczny. Potrzeba nam mądrej polityki rodzinnej, migracyjnej czy zdrowotnej. W tych kwestiach rząd na razie ogranicza się do deklaracji.

A liczby są nieubłagane. Polaków jest z jednej strony coraz mniej, a z drugiej - żyją coraz dłużej. Pięćdziesiąt lat temu na jednego emeryta przypadało ośmioro pracujących, dziś jest ich troje, a za kolejnych 50 lat może być tylu pobierających emerytury co pracujących.

Komentarze
Joanna Ćwiek-Świdecka: Być sigmą – czemó młodzi wymyślają takie słówka?
https://track.adform.net/adfserve/?bn=77855207;1x1inv=1;srctype=3;gdpr=${gdpr};gdpr_consent=${gdpr_consent_50};ord=[timestamp]
Komentarze
Michał Szułdrzyński: Kurs na gospodarczy patriotyzm i przeciw globalizacji. Pożegnanie Rafała Trzaskowskiego z liberalizmem
Komentarze
Dlaczego Mercosur jest gospodarczą i geopolityczną szansą dla Unii Europejskiej
Komentarze
Jerzy Haszczyński: Koniec Baszara Asada, wielkiego zbrodniarza. Czego początek?
Materiał Promocyjny
Do 300 zł na święta dla rodziców i dzieci od Banku Pekao
Komentarze
Idą wybory, więc Tusk i Hołownia są skazani na szorstką przyjaźń