Bogusław Chrabota: Katastrofa wyborcza koalicji rządzącej i jak sobie z nią poradzić

Polacy oczekują sprawczości i mogą podziękować rządzącym, nie przyjmując argumentu, że „się nie da"

Jak więc w takiej sytuacji rządzić? Pytanie ma dodatkowy wymiar – jeśli bowiem wielu zwolenników koalicji odwróciło się od niej za względu na deficyt sprawczości, to co się stanie, kiedy w wyniku blokowania ustaw przez prezydenta sprawczość będzie jeszcze mniejsza? Tu dochodzimy do ściany. Polacy nie przyjmą argumentacji, że „się nie da”, bo prezydent wetuje. Jeśli się nie da – odpowiedzą – to dziękujemy za piękną, choć krótką służbę publiczną. Zapraszamy do władzy następnych. Za dwa i pół roku, albo nawet wcześniej.  Co może uratować Koalicję Obywatelską?

Uratować, bo wskutek katastrofy, schodząc ze sceny za dwa sezony może mieć ledwie kilkanaście procent poparcia. Uratować ją może wybór właściwej strategii. A jakie leżą na stole? W sumie, bez wydawania się w subtelności, możliwe są dwa scenariusze. Pierwszy: „Zostawiamy zgliszcza” – administrujemy jak się da i czym się da, koncentrujemy na tym, co się udaje i odstawimy na półkę całą agendę aspiracyjną. W tym scenariuszu kroczymy jakoś do przodu, ale instytucje państwa gniją. Królują synekury, partia przygotowuje pełną piwnicę konfitur w nadziei, że po kolejnych czterech latach jakoś się odbije.

Drugi scenariusz nawiązuje do tytułu sławnej piosenki Jacka Kaczmarskiego „Budujmy arkę przed potopem”. To ścieżka kompletnie różna od poprzedniej. Rzecz jasna, nie uwzględnia kwestii nie do wygrania (przynajmniej z dzisiejszego punktu widzenia), czyli utrzymania władzy po 2027 roku; ta perspektywa raczej już odpłynęła. Niemniej, daje nadzieję, że jakiś znaczący procent Polaków zachowa poparcie dla liberałów. Ten drugi scenariusz zakłada więc wytężony wysiłek reformatorski. Skupienie się na tych zmianach, które nie wymagają procesu ustawodawczego i aprobującego podpisu prezydenta. Paradoksalnie jest tego dużo.

Przykładem, który w „Rzeczpospolitej” już podałem, są media publiczne, w których należałoby zakończyć proces likwidacji, przeprowadzić konkursy i nadać im nowe statuty. Naprawiać i rozwijać państwo można bez zmian ustawowych. Należałoby przygotować pełen katalog takich spraw i konsekwentnie, zgodnie w założonym kalendarzem, wprowadzać je w życie.

Nie należałoby też rezygnować z paktowania z prezydentem. Odrzucenie możliwości współpracy z zasady byłoby fundamentalnym błędem. Polityka to gra z wieloma zmiennymi. Co więcej, ich liczba nie jest z góry określona. Wymaga jednak determinacji polityków, siły, rozsądku, namysłu, pragmatyzmu. Mam nadzieję, że rządzącym koalicjantom tego wszystkiego nie zabraknie. Choć – po prawdzie – mało kto w to dziś wierzy.