Umowa pożyczki ma podstawy normatywne w przepisach Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 720 K.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Na kanwie ww. przepisu w wyroku NSA z 31 stycznia 2023 r. podkreślono, że z definicji umowy pożyczki wynikają określone zobowiązania stron tej czynności cywilnoprawnej. Dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność drugiej strony, a zatem biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Z kolei zobowiązanie drugiej strony, a zatem biorącego pożyczkę obejmuje zwrot tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Wykonanie zobowiązania podmiotu dającego pożyczkę, które polega na przeniesieniu na własność drugiej strony określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku oznacza jednocześnie, że przekazanie pieniędzy, bądź też rzeczy oznaczonych co do gatunku następuje na własność, a zatem w interesie podmiotu, który je otrzymuje. Biorący pożyczkę uzyskuje zatem uprawnienie do swobodnego nią dysponowania jako realizacji swojego interesu.