W skardze kasacyjnej strona domagała się zbadania, czy osoby powołane przez Prezydenta RP do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego w następstwie procedury zainicjowanej obwieszczeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 24 maja 2018 r. są osobami uprawnionymi do orzekania w Sądzie Najwyższym, a ponadto że zachodzi nieważność postępowania.
Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania (sygn. akt II CSK 581/19). Orzeczenie zapadło 13 lipca 2020 roku, a dzisiaj na stronie Sądu Najwyższego opublikowano jego uzasadnienie.
SN podkreślił, że przeciwko możliwości rozpoznawania przez sąd czynności zmierzających do kwestionowania statusu sędziowskiego przemawia niepodważalna w doktrynie i orzecznictwie konstytucyjna zasada stabilności urzędu sędziego i konstytucyjny model powoływania sędziów. Istota powołania sędziego sprowadza się do nadania mu inwestytury, a zatem nie tylko tytułu do sprawowania władzy sądowniczej, lecz także zakresu sprawowania tej władzy i przyznania sędziemu prawa do wymierzania sprawiedliwości. Akt powołania wieńczy procedurę kwalifikacyjną i jest niepodważalny. Prerogatywa Prezydenta RP ma szczególny status, stanowiąc osobiste uprawnienie głowy państwa, co wynika z orzecznictwa TK. Kontrola taka byłaby dopuszczalna jedynie wówczas, gdyby przewidywała ją Konstytucja RP. Nie chodzi przy tym o powołanie na urząd sędziego SN „kogokolwiek", ale o osoby, które spełniają ustawowe wymogi do powołania na ten urząd. Innymi słowy, Prezydent RP wykonał swoją prerogatywę w stosunku do osób, które były uprawnione do ubiegania się o urząd sędziego SN. Jeżeli nie doszło do powołania na stanowiska sędziowskie osób, które nie spełniały wymogów ustawowych, a więc osoby powołane na stanowiska sędziowskie mają wszystkie wymagane przez prawo kwalifikacje do zajmowania tych stanowisk, to stwierdzenie niekonstytucyjności określonego przepisu ustawy nie uzasadnia kwestionowania legalności aktów powołania sędziów (wyrok TK z 29 listopada 2007 r., SK 43/06).
Zdaniem składu sędziowskiego nie można też pominąć, że kwestia zgodności z Konstytucją RP regulacji ustawowych, na podstawie których ukształtowano skład KRS, była już przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego, który wyrokiem z 25 marca 2019 r. (K 12/18) uznał je za zgodne z przepisami Konstytucji RP. Brak jest natomiast jakiegokolwiek orzeczenia, w którym ustalona zostałaby niekonstytucyjność tych przepisów, do czego jest uprawniony wyłącznie TK.
Sąd Najwyższy zwrócił również uwagę na podnoszoną kwestię wydania przez NSA postanowienia zabezpieczającego w odniesieniu do uchwały KRS w przedmiocie przedstawienia na urząd sędziego SN w Izbie Cywilnej. Skoro do postępowania przed NSA stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o skardze kasacyjnej, a Prezydent RP nie jest stroną postępowania przed NSA, to ewentualne postanowienie nie podlega doręczeniu mu, co powoduje, że nie można mówić o wywołaniu jakiegokolwiek skutku w stosunku do niego. Nie ma też żadnego uzasadnienia stosowanie zabezpieczenia w postępowaniu publicznym związanym z prerogatywą Prezydenta RP, którą byłby on związany. Jednocześnie SN podkreślił, że pomimo upływu niemal dwóch lat, żadne postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia nie zostało doręczone sędziom powołanym na urząd sędziego SN, co byłoby sprzeczne z art. 740 k.p.c., gdyby byli oni stroną w postępowaniu przed NSA i miało wywołać skutki prawne wobec nich. Nie ma natomiast żadnych podstaw prawnych wywodzenie takich skutków z doniesień medialnych.?
