Brytyjski system przez długi czas był dwupartyjny (ostatnio zmieniło się to nieco za sprawą Partii Liberalnych Demokratów, którzy w latach 2010-2015 współtworzyli rząd z Partią Konserwatywną). W systemie tym jedna z dwóch głównych partii (Partia Konserwatywna i Partia Pracy) tworzy niemal zawsze rząd większościowy, a druga partia staje się główną (i często jedyną) siłą opozycyjną w parlamencie.
Instytucja lidera opozycji w tym systemie jest sformalizowana - jest on powoływany przez królową na stanowisko przewodniczącego Opozycji Jej Królewskiej Mości.
Otrzymuje też pensję w wysokości połowy wynagrodzenia premiera, przysługuje mu służbowy samochód. Lider Opozycji wchodzi też w skład Tajnej Rady - organu pełniącego funkcję doradczą wobec aktualnego monarchy.
Opozycji w brytyjskim parlamencie przysługuje też prawo do tzw. Opposition days - przez 20 dni w czasie trwającej ok. roku sesji parlamentu tematy jego posiedzeń ustala wówczas opozycja. 17 z tych dni przysługuje największej partii opozycyjnej, a trzy pozostałe - mniejszym partiom, które weszły do parlamentu.
Początkowo instytucja ta służyła głównie temu, by opozycja miała szanse zgłosić swoje propozycje do ustawy budżetowej, obecnie podczas opposition days poruszane są kwestie, które rząd pomija w debacie parlamentarnej.
