Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (dalej: zfśs) pracodawca tworzy z własnych środków, dokonując stosownych odpisów, które przekazuje na rachunek bankowy funduszu. Utworzenie zfśs to zatem nic innego, jak dokonanie przez pracodawcę czynności technicznej sprowadzającej się do naliczenia stosownych odpisów.
Pracodawcy, którzy nie prowadzą działalności w formie jednostek budżetowych ani samorządowych zakładów budżetowych, tworząc zfśs mają obowiązek przekazać równowartość odpisów i zwiększeń naliczonych na dany rok kalendarzowy na rachunek bankowy funduszu w terminie do 30 września tego roku. Do 31 maja muszą jednak przekazać do funduszu 75 proc. równowartości odpisów podstawowych.
Terminy te nie obowiązują pracodawców, którzy utworzyli fundusz dobrowolnie z uwagi na zatrudnianie mniej niż 50 pracowników według stanu na 1 stycznia danego roku kalendarzowego. Takie zwolnienie wynika z art. 6 ust. 2a ustawy z 4 marca 1994 r.o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. DzU z 2016 r., poz. 800 ze zm.).
Ważna liczba etatów
Wskutek nowelizacji przepisów ustawy o zfśs, dokonanej ustawą o zmianie niektórych ustaw w celu poprawy otoczenia prawnego przedsiębiorców, która weszła w życie 1 stycznia 2017 r., zmieniły się limity zatrudnienia, po przekroczeniu których utworzenie funduszu jest obligatoryjne. W konsekwencji od 1 stycznia 2017 r. obowiązek utworzenia zfśs mają pracodawcy zatrudniający według stanu na 1 stycznia danego roku co najmniej 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Zakłady zatrudniające co najmniej 20, ale mniej niż 50 osób w przeliczeniu na pełne etaty, tworzą zfśs na wniosek zakładowej organizacji związkowej. Wszystkie firmy zatrudniające mniej niż 50 pracowników mogą też utworzyć fundusz dobrowolnie.
Dobrowolność to nie dowolność
W związku z nowelizacją pojawiają się pytania pracodawców, którzy z uwagi na brak przepisów przejściowych wprowadzających wyższe limity liczebności załogi, mają wątpliwości co do stosowania przepisów ustawy do funduszy utworzonych przed 1 stycznia 2017 r.