Sprawa dotyczyła obywatela Maroka, któremu Konsul RP w Rabacie odmówił wydania wizy Schengen. Pomimo iż przepisy polskiego prawa wyłączają możliwość sądowej kontroli takiej decyzji, to cudzoziemiec złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, a następnie skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Z kolei NSA skierował pytanie prejudycjalne do Trybunału Sprawiedliwości UE, wnosząc o dokonanie wykładni przepisów kodeksu wizowego Schengen w świetle Karty Praw Podstawowych UE.
Jak informuje Helsińska Fundacja Praw Człowieka, w swojej opinii Rzecznik Generalny Michal Bobek stwierdził, że sam artykuł 32 ust. 3 kodeksu wizowego wymaga zapewnienia możliwości odwołania się od decyzji wizowej i odwołanie to może mieć charakter administracyjny, sądowy lub mieszany. Przepis ten pozostawia decyzję o odmowie wydania wizy w gestii poszczególnych państw członkowskich, pod warunkiem że wybrany przez nie środek odwoławczy nie narusza unijnych zasad równoważności i skuteczności.
Natomiast zdaniem Rzecznika Generalnego art. 47 Karty Praw Podstawowych nakłada wymóg, aby państwa członkowskie zapewniały sądową kontrolę decyzji o odmowie wydania wizy, tj. gwarantowały prawo do drogi sądowej.
Rzecznik stwierdził, że jego zdaniem na gruncie prawa Unii nie istnieje podmiotowe „prawo do wizy". Istnieje jednak prawo do rzetelnego i prawidłowego rozpatrzenia wniosku wizowego. Ponieważ jest to prawo gwarantowane na gruncie prawa Unii, a zatem cudzoziemcowi przysługuje też prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem zgodnie z art. 47 Karty Praw Podstawowych UE.
Według Rzecznika Generalnego art. 47 Karty Praw Podstawowych UE wymaga, aby na pewnym etapie istniała możliwość skierowania sprawy dotyczącej odmowy wydania wizy do organu sądowego. Nie oznacza to natomiast, że sprawa musiałaby trafić przed sąd natychmiast, ani że wszelkie organy rozpatrujące sprawę na wcześniejszych etapach także musiałyby mieć charakter sądu.
