Celebryci i radykałowie

Korespondencja ?z Brukseli

Jarosław Wałęsa, od kilku lat zawodowy polityk w barwach Platformy Obywatelskiej, ale ciągle popularny dzięki wielkiej sławie swojego ojca Lecha. To niejedyny przypadek członka rodziny polityka na listach wyborczych. Małgorzata i Bożena Gosiewskie z PiS, żony zmarłego tragicznie w katastrofie smoleńskiej Przemysława, też chcą zbudować kapitał polityczny na znanym nazwisku.

Do Parlamentu Europejskiego z listy Europy Plus Twojego Ruchu kandyduje Barbara Nowacka, córka innej ofiary smoleńskiej, Izabeli Jarugi-Nowackiej.

Eurorodziny

Takich rodzinnych historii na listach do PE jest więcej.

Niewątpliwie najbardziej znanym na świecie nazwiskiem – chyba tylko Jarosław Wałęsa może z nią skutecznie konkurować – może się pochwalić Alessandra Mussolini.

Wnuczka faszystowskiego dyktatora, a przy okazji siostrzenica Sophii Loren, była już europosłanką w latach 2004–2009. W 2009 roku startowała, znów bez sukcesu, z listy marginalnej partii, a teraz kandyduje z listy prawicowej Forza Italia, której przywódcą jest Silvio Berlusconi.

Biorąc pod uwagę siłę ugrupowania i znane nazwisko, Mussolini ma teraz większe szanse na sukces. Jeśli się dostanie, będzie jednak musiała zasilić szeregi centroprawicowej Europejskiej Partii Ludowej, a nie – jak poprzednio – grupy eurosceptycznej. I będzie wtedy partyjną koleżanką Jarosława Wałęsy.

W szeregach tej samej frakcji chadeckiej może się znaleźć Kaja Kallas, córka Siima Kallasa, estońskiego komisarza UE i jednego z najpopularniejszych polityków w tym kraju. Prawdopodobnie mandat zachowa Anna Maria Bildt, żona szwedzkiego ministra spraw zagranicznych Carla Bildta.

Godna następczyni

Na rekordowe poparcie może liczyć rodzinna para francuska: ojciec Jean-Marie Le Pen i jego córka Marine. Córka niewątpliwie stała się sławna dzięki ojcu, ale godnie kontynuuje jego aktywność i Front Narodowy pod jej przywództwem może nawet 25 maja uzyskać prowadzenie w wyborach we Francji.

Oboje już teraz zasiadają w europoselskich ławach, ale na razie jako niezależni. Dzięki rosnącemu poparciu dla partii eurosceptycznych i nacjonalistycznych w innych krajach może im się udać stworzyć nową skrajnie prawicową grupę polityczną w PE.

Żagle, kierownica, rękawica

Poza koneksjami rodzinnymi trampoliną do kariery politycznej jest też sława osiągnięta w innych dziedzinach śledzonych przez media, takich jak sport, dziennikarstwo czy film.

Na polskich listach jest trójka znanych sportowców: piłkarz Maciej Żurawski, pływaczka Otylia Jędrzejczak i bokser Tomasz Adamek. Jeśli się dostaną, to nie będzie to sportowa premiera Polski w PE, bo wcześniej w ławach poselskich, choć nie przez pełną kadencję, zasiadał już Krzysztof Hołowczyc. Nic nie zdziałał, ale być może problemem był fakt, że był w tym czasie ciągle czynnym sportowcem i nie miał czasu na europosłowanie.

Na pewno uprzedzeń wobec sportowców nie ma, a najlepszym tego przykładem był znakomity kierowca rajdowy Ari Vatanen, czterokrotny zwycięzca rajdu Paryż–Dakar. W PE zasiadał przez dwie kadencje, raz wybrany w swojej ojczystej Finlandii, a potem we Francji, gdzie ma gospodarstwo i winnicę. Był aktywnym politykiem, znanym m.in. z działalności na rzecz bezpieczeństwa na drogach i całej legislacji związanej z tym problemem.

W PE po raz pierwszy może się też znaleźć przedstawiciel partii neonazistowskiej

Tym razem do PE kandydują francuska żeglarka Maud Fontenoy, znana przede wszystkim z samotnego przewiosłowania Atlantyku i Pacyfiku. Ekipę wodniaków reprezentuje też Brytyjczyk James Cracknell, dwukrotny złoty medalista w wioślarstwie.

O głosy w Grecji będzie zabiegał Teodoros Zagorakis, piłkarz reprezentacji, która zdobyła tytuł mistrza Europy w 2004 roku.

Innym, obok Żurawskiego i Zagorakisa, piłkarskim kandydatem jest Giovanni Galli, były bramkarz włoskich klubów. Poza Żurawskim, który startuje z list SLD, to kandydaci centroprawicy lub prawicy.  ?Z kolei radykalną lewicę, a konkretnie grecką partię Syriza, reprezentuje Sofia Sakorafa, była oszczepniczka, wielokrotna rekordzistka świata w tej dyscyplinie sportu.

Jeśli brydż uznać za dyscyplinę sportową, to trzeba też wspomnieć o Januszu Korwin-Mikkem, który z sukcesem para się tym zajęciem od lat. Nie jest jedynym zawodowym karciarzem na listach do PE. Z Litwy kandyduje Antanas Guoga, światowej sławy pokerzysta.

Rola drugoplanowa

Z list kandydatów do PE można by też skomponować filmową ekipę. Kandydują z Hiszpanii, Włoch, Grecji, Rumunii i Wielkiej Brytanii.

Nie ma wśród nich niestety najsłynniejszego wśród polityków komika – Beppego Grillo, lidera włoskiego Ruchu Pięciu Gwiazd. Na innych listach można też znaleźć dziennikarzy i prezenterów telewizyjnych, muzyków czy piosenkarzy.

Mimo że przyzwyczajeni do publicznych występów, prawdopodobnie jednak to nie wspomniani aktorzy czy sportowcy będą przyciągać uwagę mediów, ale raczej skrajni politycy, wyszkoleni w efektownych populistycznych wystąpieniach.

Radykał przy mikrofonie

Z całą pewnością, biorąc pod uwagę ich prowadzenie w sondażach, do PE wejdzie wspomniana już polityczna dynastia Marine i Jean-Marie Le Pen. Tym razem jednak ich waga polityczna i publiczna obecność ulegną wzmocnieniu. Bo do tej pory jako europosłowie niezależni nie mieli takich możliwości zabrania głosu w ważnych debatach jak liderzy grup politycznych.

Ponieważ tym razem do PE może wejść więcej podobnych im eurosceptycznych i nacjonalistycznych ugrupowań, Marine Le Pen ma duże szanse na stworzenie grupy politycznej. Potrzeba jej do tego przynajmniej 25 eurodeputowanych z minimum siedmiu krajów. W PE pozostanie też Nigel Farage, lider brytyjskiej Partii Niepodległości, również prowadzący w sondażach. Farage jest teraz w PE szefem grupy Europa Wolności i Demokracji i z racji tej funkcji ma zarezerwowany czas na wystąpienie w początkowej fazie każdej ważnej debaty.

I choć Farage w PE jest w zdecydowanej mniejszości, nie tworzy koalicji, nie zajmuje się grami partyjnymi i jego waga polityczna jest zerowa, to jego barwne przemówienia zawsze budzą zainteresowanie. Wśród kontrowersyjnych treści było porównanie UE do ZSRR czy obrażanie Hermana Van Rompuya, przewodniczącego Rady Europejskiej, stwierdzeniem, że ma aparycję „ofiary losu".

Pierwszy komunista ?z Belgii

Do grupy tworzonej przez Le Pen dołączą europosłowie z holenderskiej Partii Wolności. Ale raczej nie znajdzie się wśród nich ich kontrowersyjny lider Geert Wilders. Figuruje co prawda na ostatnim, dziesiątym miejscu listy wyborczej, jednak jest to zabieg mający przyciągnąć wyborców do listy. Wilders pozostanie posłem narodowym.

Na listach poselskich nie ma też wschodzącej gwiazdy europejskiej skrajnej lewicy Aleksisa Ciprasa. Ten grecki polityk jest co prawda kandydatem europejskiej lewicy na przewodniczącego Komisji Europejskiej, czyli twarzą wyborów. Ale on sam nie kandyduje, za to liczy na bardzo dobry wynik swoich partyjnych kolegów. Popularność Ciprasa i jego Syrizy to reakcja na kryzys, która w Grecji przybrała postać rozczarowania tradycyjnymi partiami politycznymi.

Ale i w innych, nie tak boleśnie doświadczonych, krajach można znaleźć na listach wyborczych lewicy pokryzysowych kandydatów. Na przykład we Francji liderem listy socjalistów w okręgu północno-wschodnim jest Edouard Martin, związkowiec z huty ArcelorMittal we Florange, aktywnie protestujący przeciw zamknięciu tych zakładów. A w Belgii sondaże dają szansę na mandat, po raz pierwszy, kandydatowi partii komunistycznej.