„Ziemia obiecana” Kleczewskiej: globalni giganci AI zastąpili wyścig fabrykantów

Katastrofą jest też ślub Borowieckiego – dla pieniędzy, dla spełnienia marzenia o własnej fabryce, gdy zdradza Ankę i Zuckerową dla Mady Müller. Wesele Borowieckiego z Madą również zostało wygenerowane przez AI i o ile zaczyna się jak spełnienie marzeń Barbie i Kena, kończy się jak taniec pożerających się wampirów, bo nad wszystkim dominują nieokiełznane żądze posiadania, konsumowania – także ludzi. Jednocześnie Maja Kleczewska podkreśla, że nie chce negatywnie oceniać swoich bohaterów – jej celem było raczej sportretowanie wizjonerów w rodzaju Muska.

Trudno jednak nie zauważyć, że ich Ziemia obiecana zamienia się w piekło, tak niszczącą siłę mają bowiem ich egotyczne marzenia. To dlatego na scenie pojawia się wdowa po robotniku, któremu w fabryce urwano głowę, zaś von Horn domaga się, by nareszcie jego pracodawca posłuchał tego, co ma do powiedzenia. Sprytem i hipokryzją ocieka świetna rola Grzegorza Kwasa (Bankier). Wybrzmiewają oczywiście frazy Borowieckiego, Maksa (Aleksander Blitek) i Moryca (znakomity Tomasz Kocuj), że nie mają nic, a mogą mieć wszystko.

Czytaj więcej

Teatr

„Wyzwolenie” Klaty, Pokaz Mistrzowski XXXI Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych

Pokaz Mistrzowski Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych, „Wyzwolenie” Jana Klaty 31 maja w...

„Ziemia obiecana” i tancerka go-go

To mocne otwarcie opowieści zarówno na początku spektaklu, jak i w formie powtórki w finale, bo przecież chwilowa klęska nie zatrzyma tych, którzy z uporem dążą do sukcesu. Można powiedzieć, że to wciąż grany spektakl ludzkości – w zmieniającej się obsadzie, ale zawsze z tym samym celem: zdobycia ziemi obiecanej. Również dlatego ważna jest początkowa scena, gdy Karol, Maks i Moryc, patrząc na widzów, pytają, ile w teatrze milionów może być milionów.

Nie bez znaczenia jest, że w scenie „teatru w teatrze” oglądamy „Jezioro łabędzie” Czajkowskiego, w którym pomimo romantycznych gestów kochanków zwycięża Zły Duch, wciąż pragnący ofiar. Na tym tle paradoksalnym uosobieniem niewinności jest prawdziwa tancerka go-go (Paula Radziwanowska): ona tylko tańczy, gdy w kulisach i sypialniach sosnowieccy aktorzy grają Sodomę i Gomorę.