Bat na reżim z Damaszku

Już tylko 1/3 Francuzów popiera politykę, jaką prowadzi Francois Hollande. Tak fatalnego wyniku nie zanotował żaden prezydent V Republiki w rok po zdobyciu władzy. I na razie nic nie wskazuje na to, aby poprawa gospodarczej koniunktury mogła to zmienić.

Nowa strategia Paryża wobec Syrii może przynieść o wiele szybsze i bardziej spektakularne rezultaty. Z inicjatywy Hollande'a i brytyjskiego premiera Davida Camerona już w najbliższy piątek ministrowie spraw zagranicznych Unii będą w Dublinie dyskutować o możliwości zniesienia embarga na dostawy broni dla przeciwników Baszara al-Assada.

– Nie możemy pozwolić, by cały naród został wymordowany przez reżim, który odrzuca polityczne rozwiązanie kryzysu – tłumaczył pod koniec minionego tygodnia w Brukseli Hollande. Wskazał, że embargo i tak nie działa, bo Rosja i Iran nadal przekazują broń syryjskiemu dyktatorowi.

Dyplomatyczna ofensywa z punktu widzenia Paryża już przyniosła skutki. Po interwencji w Mali Hollande po raz kolejny przejął rolę tego przywódcy Unii, który najbardziej angażuje się w obronę praw człowieka na świecie i broni Europy przed islamskim zagrożeniem. Na unijnym szczycie jego inicjatywą zostały zaskoczone nawet te kraje, które jak Szwecja, Finlandia i Austria do tej pory uchodziły za najważniejszych adwokatów pomocy humanitarnej. Także Polska, która od lat stara się przekonać Brukselę do większego zaangażowania w Europie Wschodniej, milczała, gdy chodziło o stosowanie podobnej logiki w innym regionie.

Stawiając na sojusz z Wielką Brytanią, Hollande zdołał także zepchnąć do defensywy Angelę Merkel. – To, że dwa kraje zmieniły stanowisko wobec Syrii, nie oznacza, że pozostałe 25 musi robić to samo – mówiła w Brukseli zakłopotana kanclerz.

Berlin stara się uniknąć konfrontacji z Rosją, najważniejszym sojusznikiem Asada. Ale równocześnie Merkel nie stać na powtórzenie skandalu z czasów francusko-brytyjskiej interwencji w Libii, kiedy bezczynność Niemiec (i Polski) była mocno krytykowana.

Inicjatywa Hollande'a jest tym trudniejsza do zlekceważenia, że nie wynika ona tylko z chęci poprawy notowań w kraju. Dwa lata od wybuchu wojny w Syrii bezczynność Zachodu przynosi coraz bardziej opłakane, geopolityczne skutki. Już ponad połowa oddziałów rebeliantów to jednostki złożone z islamistów, takie jak Salafi Ahrar czy Front al-Nusra.  Rosną szybko w siłę, bo Arabia Saudyjska, w przeciwieństwie do Europy i USA, nie waha się im dostarczać uzbrojenia. Dzięki temu na początku marca Front al-Nusra zajął 220-tysięczną Rakkę, pierwsze tak duże miasto, które w całości zostało utracone przez wojska Baszara al-Asada. Jeśli ten układ się nie zmieni, w wyniku polityki prowadzonej przez Brukselę i Waszyngton na miejscu obecnej dyktatury może powstać państwo islamskie, które zupełnie zmieni równowagę sił na Bliskim Wschodzie.

– Skoro nie możemy zapobiec wymianie broni to lepiej, abyśmy ją kontrolowali – przekonuje Hollande.

Popierana przez Zachód Wolna Armia Syrii domaga się zwłaszcza broni przeciwpancernej i przeciwlotniczej.

Po części pod naciskiem Francji nowy sekretarz stanu USA John Kerry przyznał w miniony weekend, że Waszyngton „koordynuje" swoją politykę z państwami, które dostarczają broń dla rebeliantów. Dalej idące deklaracje może złożyć podczas rozpoczynającej się w środę wizyty w Izraelu Barack Obama.

Francusko-brytyjska inicjatywa musi być brana poważnie z powodu katastrofy humanitarnej w Syrii. Organizacja Human Rights Watch ujawniła, że wojska reżimu używają bomb kasetowych przeciwko ludności cywilnej i mogą sięgnąć po arsenał chemiczny.