Reforma Sarkozy’ego wprowadzona tylnymi drzwiami

Trzy lata temu Hollande, wówczas lider partii socjalistycznej, mocno zaangażował się w protesty i obiecał, że gdy dojdzie do władzy, reformę cofnie. Zrobił to tylko częściowo: odejść na emeryturę w wieku 60 lat mogą wyłącznie ci, którzy rozpoczęli pracę wyjątkowo wcześnie lub pracowali w trudnych warunkach. To łącznie około 100 tys. osób rocznie.  Ale teraz Hollande ma związane ręce: nie może przesunąć wieku emerytalnego. Jak tłumaczył w niedzielę wieczorem w telewizyjnym programie „Capital", zmiany będą więc przeprowadzone „od drugiej strony". Reforma zakłada bowiem stopniowe przesunięcie minimalnego okresu pracy uprawniającego do otrzymywania świadczeń z 41,5 do 44 lat, co de facto oznacza przesunięcie wieku emerytalnego o kolejne dwa i pół roku. Pracujący mogą także liczyć się z podniesieniem składek, jakie będą musieli odprowadzać od pensji, a emeryci – od otrzymywanych świadczeń.

Inna, sugerowana przez Hollande'a metoda oszczędności może polegać na rezygnacji z pełnego indeksowania emerytur od inflacji. Dziś we Francji średnia emerytura wynosi 1250 euro miesięcznie.

Czy tak zawoalowana zmiana zmyli Francuzów? A może jednak uznają, że tak naprawdę reforma Hollande'a jest kontynuacją tego, co forsował już Sarkozy: ograniczeniem zabezpieczeń emerytalnych, na które Francji po prostu nie stać?

Z sondażu przeprowadzonego przez „Le Figaro" wynika, że prawdą jest raczej to drugie. Już teraz bowiem 68 proc. respondentów przyznało, że „nie ufa, iż prezydent odpowiednio przeprowadzi reformę". 66 proc. twierdzi także, że utrzymanie uprzywilejowanych warunków dla pracowników sektora budżetowego (ponad 5 milionów osób) jest niesprawiedliwe. Pracownicy kolei mają na przykład prawo do odejścia na emeryturę w wieku 50 lat, a emerytura nauczycieli jest kalkulowana na takich samych zasadach jak pracowników sektora prywatnego, choć korzystają oni przez całą karierę zawodową z o wiele dłuższych wakacji.

W tym punkcie Hollande jest jednak nieustępliwy, bo funkcjonariusze państwa są podstawą elektoratu socjalistów. Także główne centrale związkowe, które zapowiadają na jesień falę strajków przeciw reformie, chcą utrzymania uprzywilejowanych warunków dla budżetówki.