Zgodnie z art. 76 kodeksu postępowania cywilnego, kto ma interes prawny w tym, aby sprawa została rozstrzygnięta na korzyść jednej ze stron, może aż do zamknięcia rozprawy w drugiej instancji przystąpić do niej jako interwenient uboczny.
Tak jest np., kiedy towarzystwo ubezpieczeń sprawcy wypadku czy innej szkody zainteresowane jest uczestniczeniem w jego sprawie i wspieraniem go, by wygrał i uchronił towarzystwo od wypłaty odszkodowania z polisy.
Z kolei sam pozwany asekuruje się przed zarzutem owego interwenienta, że źle sprawę prowadził, bo powie: brałeś w niej udział, mogłeś wspierać mnie lepiej.
Podobnie było w sprawie z powództwa osoby fizycznej przeciwko gminie miasta Krakowa o uzgodnienie treści księgi wieczystej nieruchomości z rzeczywistym stanem prawnym. Po obu stronach występowali interwenci i jeden z nich kwestionował w skardze kasacyjnej do SN wyrok sąd apelacyjnego. SA jednak odrzucił jego skargę (a więc nie dopuścił do przekazania jej do SN i merytorycznego rozpoznania), uznając, że wcześniej odmówił temu interwenientowi tego statusu i udziału w sprawie. Rozpoznając zażalenie owego interwenienta, SN w osobie sędzi Beaty Janiszewskiej przyznał mu rację, wskazując, że status interwenienta ubocznego nabywany jest już z mocy samego oświadczenia o wstąpieniu w tej roli do postępowania sądowego. Dopiero zgłoszenie przez jedną ze stron tzw. opozycji, czyli zakwestionowania, że ów interwenient ma interes prawny w uczestniczeniu w tej sprawie, pozwala sądowi na weryfikację, czy interwenient rzeczywiście posiada interes prawny, o którym mowa w art. 76 k.p.c. Przepisy nie przewidują zaś możliwości zweryfikowania tej kwestii z inicjatywy sądu (z urzędu), a wyrażony w orzecznictwie pogląd odmienny jest wyraźnie ograniczony do spraw o prawa stanu cywilnego.
