Tomasz Pietryga: Sędziowie z „partyzanckiego” wyboru

Zastrzeżenia budzą też same nazwiska, wyraźnie powiązane politycznie. Ale czy kandydaci, którzy mają lub mieli w przeszłości związek z polityką, powinni być eliminowani? Rygorystyczne podejście wydaje się tu błędne. Sędzią europejskim nie mógłby zostać np. prof. Jerzy Makarczyk (w Strasburgu spędził dziesięć lat), bo był doradcą prezydenta Kwaśniewskiego. Trudno też oczekiwać, że w politycznej procedurze wyboru PiS wskaże np. Adama Bodnara, a lewica kogoś z Ordo Iuris. Kluczowym kryterium powinny być kompetencje.

O fachowości obecnych kandydatów krąży wiele medialnych półprawd. Krytycy Elżbiety Karskiej nie doczytali, że jest profesorem prawa międzynarodowego, a także od lat sędzią ad hoc ETPC oraz stałym członkiem Trybunału Arbitrażowego w Hadze. Trudno więc merytorycznie jej kompetencje podważać.

Krytykowana jest też kandydatura profesora prawa, sędziego Aleksandra Stępkowskiego. Zarzuca mu się, że jest założycielem „ultrakatolickiej" organizacji Ordo Iuris. Choć nie do końca wiadomo, jakie zło tkwi określeniu „ultrakatolicki" i dlaczego ludzie kierujący się nauką Kościoła mieliby mieć zamknięte drzwi do sprawowania funkcji publicznych. Warto w całej tej dyskusji znaleźć właściwe proporcje i oprzeć się na faktach.

A Strasburgowi może się przydać trochę więcej konserwatywnego spojrzenia, choćby na wolności religijne. W interesie nas wszystkich jest zaś to, by prezentowali je ludzie wybrani przy podniesionej kurtynie.