Treść dostępna jest dla naszych prenumeratorów!
Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach e-prenumeraty Rzeczpospolitej. Korzystaj z nieograniczonego dostępu i czytaj swoje ulubione treści w serwisie rp.pl i e-wydaniu.
Nieobyczajność w Internecie
Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy, do pociągnięcia do odpowiedzialności za wykroczenie z art. 141 k.w. sprawca musi się dopuścić określonego w nim zachowania w miejscu publicznym, tj. przestrzeni, która dostępna jest bez żadnych ograniczeń (np. park, dworzec) i do której wejście możliwe jest po nabyciu karty wstępu, biletu czy otrzymaniu zaproszenia (np. teatr, koncert, kino).
Odwołując się do literatury, zauważył, że zachowanie popełnione w miejscu publicznym nie musi być podjęte publicznie, choć najczęściej są to kryteria łączne, a o ustaleniu warunków, jakie musi spełniać miejsce publiczne, decyduje faktyczna, a nie tylko formalna dostępność, możność używania przez nieokreśloną liczbę osób (z odwołaniem się do: Lech Falandysz, Wykroczenie zakłócenia porządku publicznego, Warszawa, 1974, s. 80– 81).
Znamię w postaci zachowania się w „miejscu publicznym” występuje w kilku wykroczeniach stypizowanych w k.w., a obok tego pojęcia ustawodawca używa także takich określeń jak „miejsce dostępne dla publiczności” oraz „tereny przeznaczone do użytku publicznego”. Pojęcia „miejsce dostępne dla publiczności” i „tereny przeznaczone do użytku publicznego” można traktować jako szczególny rodzaj miejsc publicznych, ale trudno znaleźć różnicę uzasadniającą ich zamienne używanie, chyba że – jak zdaniem SN słusznie wskazał L. Falandysz – przyjmie się, iż zamierzeniem ustawodawcy było nadanie pojęciu „miejsce publiczne” zakresu szerszego niż fizyczna dostępność dla publiczności. W zespole ustawowych znamion kilku wykroczeń występuje też znamię określone przy użyciu przysłówka „publicznie”. Rozróżnienie tych pojęć w k.w. przesądza, że nie są one jednoznaczne, a więc działanie „publiczne” nie musi być działaniem „w miejscu publicznym”.
Pozostało 83% artykułu
