Po zakończonej rozmowie skontaktowałem się z prawnikami Jarosława Kaczyńskiego. Później już nie miałem bezpośredniego kontaktu z Andrzejem Lepperem, podtrzymywałem jedynie kontakt z naszym wspólnym znajomym. To jemu Andrzej Lepper przekazywał wiele szczegółów, które później trafiły do mnie - dowiedziałem się m.in., że Andrzej Lepper miał spisane informacje na temat afery przeciekowej i innych - w dwóch notesach i zeszycie. Przekazał mi, że znajdują się one w siedzibie Samoobrony - powiedział Sakiewicz.

W „Gazecie Polskiej” opublikowana jest również wypowiedź Ryszarda Czarneckiego, do którego dzień przed tragedią zadzwonił Janusz Maksymiuk:

Byłem ogromnie zaskoczony tym telefonem. Nie rozmawiałem z nim parę lat i nagle on do mnie dzwoni. Mówił bardzo ogólnie, chciał się ze mną natychmiast spotkać. Odpowiedziałem, że jest to teraz niemożliwe, może w przyszłym tygodniu. „To może być już za późno” usłyszałem.

Redaktor naczelny „Gazety Polskiej” w swoim dzisiejszym wstępniaku napisał o etyce dziennikarskiej:

Andrzej Lepper absolutnie nie był politykiem z mojej bajki (...) W ostatnich latach bezpośrednio rozmawiałem z nim tylko raz. I miał coś do powiedzenia. Najpierw przekazał mi informację przez wspólnego znajomego, że chce powiedzieć prawdę w sprawie afery, która obaliła rząd Kaczyńskiego, potem spotkał się ze mną i to powtórzył. Jeszcze przed spotkaniem domagał się zapewnienia tajemnicy. Podanie przekazanych mi przez niego informacji bez ujawnienia źródła czyniło je bezwartościowymi. Wydanie źródła byłoby najohydniejszą rzeczą, jaką może zrobić dziennikarz. Nie wiem, po co Lepper mi to wszystko powiedział. Może prowadził jakąś grę, może ruszyło go sumienie. Na pewno czegoś się bał.

Już sposób, w jaki dostarczał te informacje, świadczył o głębokiej obawie. Mam w tej sprawie swoje zdanie. Nie zmienia to jednak faktu, że Lepper stał się moim informatorem, więc w świetle prawa i etyki dziennikarskiej miałem obowiązek chronić go przed dekonspiracją, póki sobie tego życzył. To jest zasada oczywista obowiązująca każdego dziennikarza. Larum wyrobów dziennikarskopodobnych ubolewających nad tym, że nie chciałem wydać człowieka, który mi zaufał, pokazuje, jak daleko odeszliśmy od cywilizowanego świata. Są gazety znane z tego, że dla własnego interesu niszczą swoich informatorów. My tego nigdy nie zrobimy.