Autor podjął się opisania pontyfikatu Jana Pawła II od strony przez biografów wciąż jeszcze mało rozpoznanej, a doskonale wyczuwanej przez wszystkich, którzy na placu św. Piotra w dniu pogrzebu, wołając „santo subito!”, widzieli w zmarłym papieżu kogoś, kto ukazywał ludzkie oblicze Boga. Tornielli skupił się więc na opisaniu tego, co w życiu Karola Wojtyły było najważniejsze – na jego modlitwie, zdolności do zanurzenia się w Bogu, na mistycyzmie.

Autor z licznych wydarzeń pontyfikatu wybiera więc tylko te, które przybliżają do poznania tej tajemnicy. Przytacza wiele anegdot i wspomnień osób z otoczenia papieża. Tornielli jest przekonany o mistycyzmie papieża, przy którym inni stawiają znak zapytania. Nie ma wątpliwości, że to, o czym mówi wizjonerka s. Łucja, o czym wspomniał przy jakiejś okazji sam Jan Paweł II, oznacza, że papież miał objawienia. Naprawdę rozmawiał z Jezusem i Maryją.

Tornielli opisuje też mistyczną relację między Karolem Wojtyłą a ojcem Pio. Cytuje nieznany dotąd list bp. Wojtyły, z którego wynika, że prosił on stygmatyka o modlitwę nie tylko w intencji uzdrowienia Wandy Półtawskiej, ale co najmniej dwóch innych osób.

Niedawno to samo wydawnictwo opublikowało książkę innego watykanisty Antonio Socciego, która również porusza mistyczną część pontyfikatu Jana Pawła II. Ale gdy książka Socciego tchnie sensacyjnością, to Torniellego porusza rzeczowością.