Sześć dni po inwazji Niemiec na Sowiety załamany Stalin powiedział swoim współpracownikom: – Lenin zostawił nam wielkie dziedzictwo, a myśmy to sp...

Niewiele brakowało, a mógł to powiedzieć zwycięzca wyborów, opowiadając o tym, że zmarnował wielkie sondażowe dziedzictwo Donalda Tuska. Bronisław Komorowski wygrał, ale wielu komentatorów pisze, że było to zwycięstwo do końca niepewne i wymęczone. Mimo, że sondaże długi czas dawały Komorowskiemu zwycięstwo już w pierwszej turze.

Dziś politycy PO próbują usprawiedliwiać ten wynik czynnikami zdawałoby się niezależnymi od nich – falą współczucia po katastrofie smoleńskiej, powodzią, nieprzychylnością mediów publicznych i Kościoła.

Rzecz jednak w tym, że nie to wpłynęło na wynik wyborów. Notowania Jarosława Kaczyńskiego poprawiły się długo po katastrofie i gdy skończyła się powódź. Rzekomą nieprzychylność mediów publicznych rekompensowali zaś „przyjaciele” (to określenie Andrzeja Wajdy) z innych redakcji.

Dodajmy, że inny wygrany tych wyborów – lider SLD Grzegorz Napieralski – nie mógł przecież skorzystać z atmosfery współczucia ani wsparcia Kościoła.

Według wielu opinii kampania 2010 była najdziwniejszą w III RP. Właśnie z powodu katastrofy i powodzi. Jednak każda poprzednia kampania też kierowała się jakąś silną emocją. W 2001 r. była to niechęć do uważanej za szczególnie nieudolną AWS, w 2005 r. – świeża pamięć o aferze Rywina i innych z udziałem SLD, a w 2007 r. – resentyment „antykaczystowski”. Silne pozostałości tego ostatniego widoczne zresztą były i teraz.

Zatem wniosek pierwszy, obowiązujący w każdej kampanii: rozpoznać właściwe emocje. Kandydat PiS w naturalny sposób nie miał z tym problemu. Za to sztab kandydata PO miał kłopot. Wprawdzie dzięki odgrzanemu „antykaczyzmowi” udało się pokonać Kaczyńskiego, ale jednocześnie agresja wobec niego przysporzyła prezesowi PiS wielu nowych wyborców.

Napieralski, który nie mógł skorzystać z atmosfery „posmoleńskiej”, wybrnął z tego inaczej – znalazł całkiem sporą grupę wyborców niechcących się identyfikować ze sporem PO – PiS.

Drugi wniosek dotyczy organizacji. Największy wzrost poparcia mieli dwaj kandydaci, których sztaby dobrze działały. Dwaj pozostali, u których zaplecze szwankowało, osiągnęli wyniki poniżej oczekiwań.

Chyba każdy obsługujący kampanię dziennikarz potwierdzi, że najlepiej pracowały sztaby Kaczyńskiego i Napieralskiego. Panowała w nich jasna hierarchia i przejrzysty podział kompetencji, a żaden z członków sztabu nie wykorzystywał kampanii do autopromocji.

Sztab kandydata PSL Waldemara Pawlaka de facto nie istniał.