Polska do tej pory nie złożyła u depozytariusza konwencji dokumentów ratyfikacyjnych, pomimo uchwalenia ustawy w 2009 r. o ratyfikacji konwencji w sprawie kontaktów z dziećmi. Złożenie przez RP dokumentów ratyfikacyjnych mogłoby stać się przesłanką do wszczęcia przeciwko Polsce postępowania o stwierdzenie naruszenia prawa Unii Europejskiej. W świetle prawa unijnego związanie się ostateczne konwencją (stanowiącą przykład tzw. umowy mieszanej), wymaga wcześniejszego uchwalenia wspólnego stanowiska Unii Europejskiej. Z uwagi na trwającą już od kilku lat niemożność wypracowania wspólnego stanowiska w ramach Rady Unii Europejskiej, Polska w dalszym ciągu nie może związać się postanowieniami Konwencji.
Przeprowadzenie krajowej debaty na temat potrzeby związania się powyższą konwencją, zakończone pomyślnie przyjęciem ustawy ratyfikacyjnej przez sejm, nie doprowadziło do zwiększenia uprawnień osób starających się o nawiązanie kontaktów z dziećmi w przypadku sporów trans granicznych, ze względu na potencjalną kolizję Konwencji z przepisami prawa Unii Europejskiej.
HFPC przedstawia opis najważniejszych korzyści płynących z związania się konwencją.
Złożenie przez RP dokumentów ratyfikacyjnych mogłaby stać się przesłanka do wszczęcia przeciwko Polsce postępowania o stwierdzenie naruszenia prawa unijnego, gdyż nie został o uchwalone wspólne stanowisko Unii Europejskiej, a sama umowa ma tzw. charakter mieszany (mixed agreement). To właśnie spowodowało, że dokumenty ratyfikacyjne nie zostały złożone.
Jednocześnie fundacja wskazuje, że rada unii europejskiej do dziś nie wypracowała wspólnego stanowiska w zakresie związania się UE powyższą Konwencją.
