W 2004 roku do Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wpłynął wniosek spółki z o.o. o przyznanie jej płatności bezpośrednich do gruntów rolnych lub o przyznanie płatności z tytułu wsparcia działalności rolniczej na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania, na rok 2004. We wniosku o płatności ONW zadeklarowano działki rolne o łącznej powierzchni prawie stu hektarów.
Rok później Kierownik Biura Powiatowego ARiMR przyznał firmie dofinansowanie, w kwocie dokładnie trzynastu tysięcy stu ośmiu złotych i siedemnastu groszy. Jednak kilka miesięcy później wznowił postępowanie twierdząc, iż pojawiły się istotne dla sprawy okoliczności faktyczne i nowe dowody, istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane wcześniej organowi. Postanowił uchylić własną decyzję i odmówił spółce przyznania płatności obszarowych, co zostało również podtrzymane decyzją Dyrektora Oddziału Regionalnego ARiMR.
Następnie w sprawie zapadały kolejne decyzje. Najpierw w obu instancjach stwierdzono nieważność decyzji uchylających. Potem Kierownik Biura Powiatowego ARiMR orzekł, że decyzja z 2005 r. o przyznaniu płatności została wydana z naruszeniem prawa. Wyjaśnił, iż spółka wnioskująca o płatność ONW w dniu złożenia wniosku nie użytkowała dwóch działek położonych w obrębie ewidencyjnym gminy, zgłoszonych wcześniej we wniosku o przyznanie płatności ONW na rok 2004. Takie ustalenia finalnie dały Prezesowi ARiMR podstawę do ustalenia nienależnie pobranych płatności ONW, we wcześniej już ustalonej kwocie trzynastu tysięcy stu ośmiu złotych i siedemnastu groszy.
Organ wyjaśnił, że z powodu naruszenia prawa przy wydawaniu pierwotnej decyzji, firma tak naprawdę utraciła uprawnienie do uzyskania grantów. Środki przekazane na jej rachunek zostały pobrane nienależnie, a co za tym idzie należało orzec o ich zwrocie. Po rozpatrzeniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy z zarzutem przedawnienia roszczenia, prezes utrzymał w mocy swoją decyzję.
Zaznaczył również, iż zwrot płatności uznanej za nienależną ulega przedawnieniu, jeżeli okres między datą płatności pomocy a datą pierwszego powiadomienia beneficjenta przez właściwe władze o nieuzasadnionym charakterze danej płatności jest dłuższy niż dziesięć lat. Podkreślił, iż okres ten ogranicza się do czterech lat, jeżeli beneficjent działał w dobrej wierze, zgodnie rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2419/2001 ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli niektórych wspólnotowych systemów pomocy ustanowionych rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3508/92.
