Szpitale, które zgłosiły dawcę narządów, dostają 7 tys. zł za pobranie nerek i 10,2 tys. zł za nerki i cztery inne narządy (w tym serce). 4,8 tys. zł z tej kwoty ma pokryć koszty osobowe, czyli pracę personelu i przyjazd członków konsylium orzekającego śmierć pnia mózgu, bardzo często wyrywanych ze snu, bo to osoby, które nie mogą być w żaden sposób związane z transplantacją.
Tak niskie stawki przewiduje rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie sposobu ustalania kosztów czynności związanych z pobieraniem, przechowywaniem, przetwarzaniem, sterylizacją i dystrybucją komórek, tkanek i narządów oraz sposobu zwrotu tych kosztów.
Zdaniem prof. Tomasza Grodzkiego, torakochirurga i transplantologa, to właśnie w tych niskich kwotach można upatrywać niechęci większości szpitali do zgłaszania dawców.
Dodatkowo w wielu wypadkach kwota, którą otrzymuje szpital, nie trafia do oddziału intensywnej terapii i osób, które wykonały tytaniczną pracę podtrzymywania dawcy przy życiu, ale ląduje we wspólnej kasie.
– Tymczasem to bardzo trudna procedura, wymagająca specjalistycznej wiedzy. W dodatku trzeba ją dostosować do potrzeb samych biorców, bo lekarze przeszczepiający nerki i narządy brzuszne chcą, by były one nawodnione, a kardiochirurdzy i przeszczepiający płuca torakochirurdzy chcą, by organy były wysuszone – tłumaczy profesor.
