Maj: Poznać wartość pracy

Piotrek przyszedł do Warsztatu Terapii Zajęciowej na Osiedlu Górali 19 przed czterema laty. Jak sam mówi, robił ramki do zdjęć, ale zna się też na wielu innych rzeczach i całkiem dobrze sobie radzi z różnymi pracami. Uwielbia majsterkować i chętnie doradza innym, nie tylko jak naprawić zamek w drzwiach. Jest lubiany przez swoich kolegów i pracowników ośrodka.

– Szybko nawiązuje kontakt z innymi ludźmi, nieźle tańczy, często bierze udział w konkursach plastycznych, umie znaleźć się w trudnych sytuacjach – wylicza Jolanta Janas. – Kiedy rozpoczęliśmy projekt, Piotrek bardzo chętnie do niego przystąpił i świetnie sobie poradził z nowymi obowiązkami.

– Znam Piotrka dwa i pół roku. Praca, jaką wykonywaliśmy w programie EQUAL, zmieniła go na plus. Musiał nauczyć się wielu rzeczy na pamięć, otworzyć na nowe doświadczenia, ale przez to poczuł się pewny siebie. Nauczył się też odpowiedzialności i obowiązkowości. Piotrek ma również wrodzone predyspozycje kierownicze, ale przy tym chętnie pomaga innym – chwali swojego podopiecznego Marian Miś.

Piotrek zna wartość pracy. Wie, że dzięki niej może udowodnić innym ludziom, że jest potrzebny w społeczeństwie taki, jaki jest.– Kiedy ukazał się kalendarz Fundacji Inicjatyw Społeczno-Ekonomicznych, w którym było nasze zdjęcie, Piotrek był bardzo dumny z siebie i stwierdził, że teraz jest już kimś, że zaistniał na rynku pracy – opowiada Marian Miś.

– Co prawda Piotrek nie ma konkretnych specjalizacji i nie będzie samodzielnym pracownikiem, ale pod nadzorem swojego opiekuna na pewno sumiennie wykona powierzone mu zadania. Idealnym rozwiązaniem dla niego byłaby praca np. w Zakładzie Aktywizacji Zawodowej – przekonuje Jolanta Janas.

Niestety, ZAZ-ów w Krakowie i jego okolicach jest niewiele, dlatego jeszcze przez jakiś czas Piotrek będzie pracował w Warsztacie Terapii Zajęciowej Stowarzyszenia Gaudium et Spes. – A w przyszłości chciałbym zrobić prawo jazdy – mówi zapytany o swoje marzenia i zaraz dodaje, że jego pasją są samochody. Ma już całkiem sporą kolekcję małych aut i o każdym modelu potrafi mówić bez końca. Jego ojciec jeździł kiedyś ciężarówkami i często opowiadał synowi o tej pracy. Nic dziwnego, że chłopak przejął od niego motoryzacyjnego bakcyla.Ale nie tylko tata imponuje Piotrkowi. Mama zawsze wspierała go w trudnych chwilach. Mógł też liczyć na siostrę, dzięki której jest już wujkiem. Jednak najbliżsi nigdy nie traktowali go z nadmierną nadopiekuńczością. Pewnie dlatego Piotrek nie stawia sobie barier i tak dobrze radzi sobie w życiu – jest otwarty na to, co mu ono przyniesie. W swoją przyszłość patrzy bez strachu.