Emerytura Niemca za pracę w Polsce

- Jestem obywatelem Niemiec urodzonym w 1972 r. W lipcu 2010 zostałem skierowany do pracy w Polsce na pięć lat, ale po siedmiu miesiącach musiałem wrócić do swojego kraju, gdzie ponownie podjąłem zatrudnienie u swojego niemieckiego pracodawcy. W okresie pracy w Polsce byłem zatrudniony na podstawie umowy o pracę ze spółką, która miała siedzibę w tym państwie. Nie miałem certyfikatu A1 wydanego przez niemieckie władze ubezpieczeniowe, potwierdzającego podleganie obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu w Niemczech. Dlatego polski pracodawca odprowadzał odpowiednio składki na polskie ubezpieczenia społeczne i zdrowotne przez siedem miesięcy.

Czy po osiągnięciu wieku emerytalnego otrzymam emeryturę z Polski za okres wykonywania tu pracy?

– pyta czytelnik.

– Słyszałem, że jeśli zatrudnienie w jakimś państwie Unii Europejskiej jest krótsze niż rok, to nie dostanę emerytury z tego państwa.

Zasady dotyczące przyznawania świadczeń emerytalnych przez poszczególne państwa członkowskie UE określają ich wewnętrzne przepisy.

Każdy kraj ustala więc rodzaje i wysokość świadczeń a także warunki, jakie trzeba spełnić, aby nabyć do nich prawo. Jednak w przypadku osób, które pracowały w różnych państwach UE (u czytelnika to Niemcy i Polska) lub gdy zmieniały miejsce zamieszkania w ramach UE, obowiązuje zasada koordynacji systemów zabezpieczeń społecznych.

Wobec tego sytuację czytelnika, oprócz polskich przepisów, będą regulować przepisy rozporządzenia (WE) nr 883/2004; (dalej rozporządzenie), które mają na celu m.in. zrównanie sytuacji pracowników migrujących zarobkowo w UE (i w związku z tym podlegających różnym systemom ubezpieczeń społecznych w okresie swojej pracy zarobkowej) z sytuacją osób, które pracują tylko w jednym państwie członkowskim. Stąd nakazują one krajom UE m.in. uwzględnianie okresów podlegania ubezpieczeniom społecznym w innych państwach UE przy ustalaniu np. określonego stażu pracy (jeśli ten jest przykładowo potrzebny zgodnie z prawem danego państwa do ustalenia prawa do emerytury).

Rozporządzenie przewiduje jednocześnie, że jeżeli osoba ma w państwie członkowskim okresy ubezpieczenia (lub zamieszkania, jeśli takie byłyby niezbędne do uzyskania prawa do emerytury w danym państwie lub wpływałyby na jej wysokość) krótsze niż jeden rok, to wtedy ten kraj może nie przyznać jej prawa do emerytury.

Wolno mu to zrobić, gdy jego przepisy nie dają możliwości wypłaty świadczeń emerytalnych z tytułu tak krótkiego okresu ubezpieczenia (zamieszkania). Ale uwaga: to ograniczenie nie ma zastosowania do systemów emerytalnych wymienionych w załączniku VIII cz. 2 rozporządzenia, w  tym również Polsce – do emerytur wypłacanych według tzw. nowych zasad.

Zatem czytelnik, mimo zaledwie siedmiomiesięcznego okresu pracy w Polsce, zgodnie z nowymi zasadami przyznawania emerytur w Polsce (tj. w szczególności dla osób urodzonych po 31 grudnia 1968), po osiągnięciu wieku emerytalnego będzie miał prawo do wypłaty świadczenia z polskiego systemu ubezpieczeń społecznych. Będzie mu ono przysługiwało za okres, w którym pracował i był ubezpieczony w Polsce (w odniesieniu do emerytur przyznawanych według nowych zasad prawo do przyznania świadczenia nie zależy od długości okresów składkowych i nieskładkowych).

Autorka jest starszą konsultantką działu prawnopodatkowego PwC sp. z o.o.