Karol Nawrocki i Radosław Sikorski – naturalni rywale w walce o prezydenturę

– On w Afganistanie z aparatem, a ja w lesie z pięściami? Jeżeli minister Sikorski czuje się rycerzem, to wypada mi pogratulować mu dobrego samopoczucia – tak prezydent Karol Nawrocki w rozmowie z WP odpowiedział ministrowi spraw zagranicznych Radosławowi Sikorskiemu, który w programie „Didaskalia” stwierdził, że zarówno on, jak i prezydent mają „quasi-rycerskie epizody”. Sikorski w Afganistanie, Nawrocki w lesie – powiedział.

Prezydent dał się sprowokować i pochwalił się czymś, czym chwalić się nie powinien, jeśli chce dawać dobry przykład. Ta niewinna wymiana zdań może być jednak zapowiedzią dużo poważniejszej rywalizacji. 

Bójki prezydenta Karola Nawrockiego w lesie prawie jak Afganistan Radosława Sikorskiego

Z punktu widzenia prawa ustawki są nielegalne i karalne. Za udział w tzw. ustawce grozi kara do trzech lat pozbawienia wolności lub policyjne dozory, poręczenia majątkowe. Nawrockiego nikt nie złapał na gorącym uczynku, ale to nie jest powód do dumy. To nie był żaden bohaterski, a tym bardziej rycerski epizod. 

Niestety powodów do dumy nie ma też szef MSZ. Radosław Sikorski był w Afganistanie w latach 80. jako wysłannik mediów, a dziennikarze podczas wojny nie mogą walczyć. Opowiadając się po jednej ze stron, mogą narażać innych dziennikarzy, a przedstawiciele mediów zawsze podczas konfliktów zbrojnych powinni być nietykalni jako strona niezaangażowana, a jedynie relacjonująca wydarzenia. Nawrocki chciał uszczypnąć Sikorskiego, który rzekomo w Afganistanie był jedynie z aparatem, a dotknął głębszego problemu.

„To jest Sikorski – minister spraw zagranicznych Polski. Jest 1987 r. Zastanawiam się, ilu naszych ludzi zabił?” – pisał w 2011 r. Dmitrij Rogozin, wówczas ambasador Rosji przy NATO. Sikorski w książce „Prochy świętych” przyznał, że wystrzelał trzy magazynki, ale tylko zmarnował amunicję. Są też zdjęcia, na których jako dziennikarz widoczny jest z bronią, co również nie powinno mieć miejsca. Zgodnie z jednym z artykułów konwencji genewskiej „dziennikarze powinni być traktowani jak osoby cywilne i chronieni jako tacy, pod warunkiem niepodejmowania żadnego działania, które byłoby sprzeczne z ich statusem osób cywilnych (np. noszenie broni)”.

Nielegalne bójki w lesie kontra działalność opozycyjna i Nagroda Pulitzera

O Radosławie Sikorskim można wiele powiedzieć, ale biografię ma tak bogatą, że można by nią obdzielić kilka osób, a większość polityków krajowych może zazdrościć szefowi MSZ. Jako uczeń bydgoskiego liceum pełnił funkcję przewodniczącego uczniowskiego komitetu strajkowego, będącego odpowiedzią na wydarzenia bydgoskie. Wyjechał do Wielkiej Brytanii, żeby uczyć się angielskiego i wystąpił tam o azyl polityczny, który dostał w 1982 r. po wprowadzeniu stanu wojennego. Ukończył elitarny Uniwersytet Oxfordzki, by później z powodzeniem być dziennikarzem brytyjskiej prasy („The Spectator”, „The Observer”, korespondent wojenny „The Sunday Telegraph”), a w 1987 r. dostał pierwszą nagrodę World Press Photo za zdjęcie afgańskiej rodziny zabitej w bombardowaniu Heratu. 

Do tego dochodzi kariera polityczna w niepodległej Polsce. Był wiceministrem spraw zagranicznych w rządzie Jerzego Buzka (1998-2001), ministrem obrony w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego, marszałkiem Sejmu, eurodeputowanym, a obecnie jest szefem MSZ i wicepremierem. Rosja i Niemcy byli na niego wściekli, gdy sprzeciwiał się budowie gazociągu Nord Stream 2, który porównał do paktu Ribbentrop-Mołotow. Można obecnego szefa MSZ nie lubić lub się z nim nie zgadzać, ale biografię ma imponującą.         

Karol Nawrocki też odniósł sukces, jakiego inni mogą mu pozazdrościć

Prezydent nie ma aż tak bogatej biografii ani dokonań, CV i listy lektur. Oczywiście studia Nawrockiego w Instytucie
Historii Uniwersytetu Gdańskiego i uzyskanie stopnia naukowego doktora nauk humanistycznych to też coś wartego docenienia. Ale mimo że ma na koncie wiele publikacji historycznych, to najbardziej do powszechnej świadomości przebiła się napisana pod pseudonimem Tadeusz Batyr „Spowiedź Nikosia zza grobu”. 

Ciągoty Nawrockiego do półświatka były zastanawiające. Nie tylko obracał się w tym towarzystwie, pracując na bramce i w hotelu, ale również miał kontakt z osobami skazanymi i poszukiwanymi, czego się nigdy nie wypierał, a wręcz czym się chwalił. Dlaczego prezydent nie zdystansuje się wobec niechlubnych epizodów własnej przeszłości? Bo musiałby się wyprzeć części wyborców, którzy zagłosowali na niego jako swojego, który bić się potrafi, z niejednego pieca chleb jadł i jest twardym zawodnikiem. Nawrocki nie może zaprzeczyć sam sobie, tym bardziej jako człowiek sukcesu. Jeszcze rok temu był mało znanym i nierozpoznawalnym szerzej prezesem IPN.