Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.
Ustawa o CIT nie zawiera definicji inwestycji w obcym środku trwałym. Powszechnie przyjmuje się jednak, że pod tym pojęciem należy rozumieć ogół kosztów poniesionych (zarachowanych) przez podatnika od dnia rozpoczęcia inwestycji do dnia przyjęcia do używania, które odnoszą się do niestanowiącego własności podatnika środka trwałego i zmierzają do ulepszenia tego środka, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji albo stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego (Ożóg I., „Inwestycje w obcych środkach trwałych", „P. Pod." 1997, nr 7, str. 1).
Pojawia się zatem pytanie, jak należy traktować inwestycje w obcym środku trwałym. Czy wszystkie te inwestycje łącznie powinno się traktować jako jedną inwestycję, czy należy wyodrębniać różne inwestycje w tym samym obcym środku trwałym?
Jeden czy kilka
Przepisy ustawy o CIT nie dają odpowiedzi na to pytanie, ponieważ nie zawierają szczegółowych regulacji dotyczących inwestycji w obcych środkach trwałych. Wydaje się jednak, że jeżeli nakłady poczynione na obcy środek trwały zostały oddane do używania, to należy uznać, iż został zamknięty dany proces inwestycyjny. Jeżeli zatem kolejne nakłady realizowane są już po oddaniu do używania poprzednich, to w takiej sytuacji należałoby rozpoznać kolejną inwestycję w tym samym obcym środku trwałym. Przy tym dotyczy to takiej sytuacji, w której inwestycje te są od siebie niezależne, a więc można uznać, że stanowią odrębne procesy inwestycyjne.
Przykład
W 2014 r. spółka X przeprowadziła inwestycję w obcym środku trwałym poprzez zakup dodatkowego narzędzia (części peryferyjnej) do leasingowanej przez siebie maszyny. Następnie w 2015 r. dokupiono do tej samej maszyny inne narzędzie (również stanowiące część peryferyjną). Zarówno jeden, jak i drugi zakup części peryferyjnych spowodował wzrost wartości użytkowej użytkowanego obcego środka trwałego – poprzez zwiększenie jego funkcjonalności. Przy czym owo zwiększenie funkcjonalności poprzez zakup obu narzędzi było od siebie całkowicie niezależne. Zakupione narzędzia nie są ze sobą w żaden sposób funkcjonalnie powiązane. Ich zakup powoduje zwiększenie funkcjonalności maszyny w różnych zakresach.
