„Pewnego razu w Paryżu”, choć składa się z kadrów będących przecież zdjęciami, jest też jednocześnie impresją. Klapisch sięga bowiem po rozwiązania z kina alternatywnej pamięci. Adèle podczas wizyty w stolicy ociera się o wielką historię. Spotyka Claude’a Moneta i zostaje uwieczniona przez słynnego fotografa Nadara. Na ekranie pojawia się też Victor Hugo czy niezwykle popularna wówczas aktorka teatralna Sarah Bernhardt. Gdzieś w tle słychać o postępującej elektryfikacji miasta czy pierwszych pokazach „ruchomych obrazków”. A filmowy Paryż jest przesadnie piękny. Pełen parków, magicznych bulwarów nad Sekwaną, niewielkich latarni gazowych zapalanych tuż po zapadnięciu zmroku. Zupełnie jakby reżyser sądził, że współczesnych widzów zdobywa się nie tyle treścią, co formą (z czego zresztą sam pokpiwa).

Czy bezbronną Adèle ktoś skrzywdzi albo wykorzysta? Martwimy się przez cały film

W obu wątkach mamy bohaterów zmagających się z problemami emocjonalnymi bądź mierzących się z trudnymi decyzjami. Klapisch sugeruje, że rozwiązaniem są właśnie inni ludzie i te inne perspektywy. Że w trudnej sytuacji warto wyjść ze swojego kokonu, spotkać się z kimś, pokusić o rozmowę. To bardzo optymistyczne spojrzenie. Przecież przez cały film współczesny widz obawia się, że ktoś Adèle skrzywdzi, wykorzysta bądź oszuka. Tymczasem wszyscy – włącznie z samym losem – wydają się jej sprzyjać.

Czytaj więcej

Plus Minus

„Jurassic World: Odrodzenie”: Siódma wersja dinozaurów

„Jurassic World: Odrodzenie” kolejny raz przypomina, jak chciwe są korporacje.

„Pewnego razu w Paryżu” więcej obiecuje niż może dać, bywa nierówny, a niektóre postacie wymagałyby dopracowania. Jednak jako obraz gwarantuje przyjemną rozrywkę. Pogodną, zabawną, zanurzoną w historii i składającą hołd wielkim artystom. Reżyser zachęca też widzów – zwłaszcza tych młodych – do odłożenia komórek i eksploracji świata. Obecnego i dawnego, bo przecież warto zapoznać się z historią własnej rodziny. Przeszłość kryje niejedną wzruszającą opowieść czy niezwykłą tajemnicę.