Aż dziw, że nikt nie wpadł na to wcześniej – samotny mściciel wymierzający sprawiedliwość to przecież jeden z najbardziej żywotnych schematów kryminału. A jednak czekaliśmy ponad dwie dekady, żeby polski autor, rozliczając się z ponurym dziedzictwem specsłużb PRL, przejął zawołanie Bogusława Lindy „a zabiję ich wszystkich!".

W powieści „Obywatel" byli esbecy są wszechobecni, dobrze ustawieni i zblatowani, trafiają jednak na bezlitosnego przeciwnika. Tajemniczy sprawca wyłuskuje ich po kolei i morduje. Nie bez powodu – wymierza sprawiedliwość członkom esbeckiej Eskadry, czyli grupy, która w PRL zajmowała się torturowaniem i zabijaniem działaczy opozycji. Sądy III RP nie dały rady? No to będzie oko za oko, ząb za ząb. Mściciel, czy jak chcą inni, Obywatel, namierza sadystycznych funkcjonariuszy i odpłaca im w tej samej monecie, jaką oni mieli kiedyś dla swoich ofiar. Chce jednak czegoś więcej niż zwykłej zemsty. Pragnie złamać koleżeńską solidarność esbeków, zmusić ich, by dla ratowania własnej skóry zaczęli sypać kolegów i przyznawać się do własnych grzechów. Krótko mówiąc, marzy mu się wymuszona sanacja moralna III RP.